Laurdagslåta: I'm with you

Nichole Nordeman og Amy Grant og songen "I'm with you", frå albumet "Songs inspired by the story". Songen handlar om Ruth og Noomi, som er preiketeksten denne helga.



Love is a hurricane in a blue sky
I didn’t see it coming, never knew why
All the laughter and the dreams
All the memories in between
Washed away in a steady stream

Love is a hunger; a famine in your soul
I thought I planted beauty, but it would never grow.
Now I’m on my hands and knees
trying to gather up my dreams
trying to hold on to anything

And we could shake a fist in times like this
When we don’t understand
Or we could just hold hands

You and me, me and you
Where you go I’ll go too
I’m with you, I’m with you
Until your heart, finds a home
I won’t let you feel alone
I’m with you, I’m with you, with you

You do your best to build a higher wall
To keep love safe from any wrecking ball
When the dust has cleared, we will
See the house that love rebuilds
Guarding beauty that lives here still

It’s you and me, me and you
Where you go I’ll go too
I’m with you, I’m with you
Until your heart, finds a home
I won’t let you feel alone
I’m with you, I’m with you

Who can say I’m left with nothing
When I have all of you, all of you, yeah
In the way you’ve always loved me
I remember. He does too

You and me, me and you
Where you go I’ll go too
I’m with you, I’m with you
Until your heart, finds a home
I won’t let you feel alone
I’m with you, I’m with you
(We’re gonna make it through)

You and me, me and you
Where you go I’ll go too
I’m with you, I’m with you
Until your heart, finds a home
I won’t let you feel alone
I’m with you, I’m with you

With you

Eg veg verda

Kva er vel verda
- mot Guds evige kjærleik?
Kva er vel gull
- mot rikdomar funne i Ordet?
Kva er vel slit og strev
- mot den kvila Gud lovar sitt barn?
Kva er vel sorg – eller glede
- mot ein dag i Eg Er sine hender?

Eg veg verda,
prøver å finne noko ved Gud
som er lett nok
til å skape balanse –

Laurdagslåta #3: JJ Weeks band - Is it ever

Elsk!

Laurdagslåta #2: Inland - Jars of Clay

Den første singelen frå plata som endå ikkje er komen ut. Nokon ("") gler seg!

Snakk om 'spin off'...

Elizabeth Musser - Words unspoken

Boka 'Words unspoken' handlar om Lissa, som mistar mora si i ei trafikkulukke. Livet fell i grus, og kommunikasjonen mellom ho og faren er på eit bunnivå. Midt oppi dette har ho fått sterke aversjonar mot å køyre bil, samtidig som ho gjerne vil kunne køyre att. Løysinga er å ta køyretimar hos Ev McAllister, ein køyrelærar som eigentleg skulle vore pensjonist. Desse køyretimane leier Lissa inn på eit spor ho ikkje hadde føresett, og det store spørsmålet ho til slutt står ovanfor, er: Er alt i livet tilfeldig, eller er det noko meir der ute?

Parallelt med Lissa sin veg tilbake til livet, får vi bli kjent med ein ung forlagsassisten som er villig til å tøye strikken svært langt for å tene pengar til familien. Han augnar sjansen til store pengar når forlaget skal gi ut ei ny bok av sin anonyme toppforfattar, og bestemmer seg for å avsløre kven denne er. Vi møter også aksjemeklaren Ted Dekker, som forvaltar den same forfattaren sine investeringar, og augnar sjansen til stor forteneste med nokre usikre og lyssky transaksjonar. Handlinga er lagt til hausten 1987...

I god Musser-stil møter vi også personar som vi berre lausleg klarar å relatere til dei andre parallellhistoriene, før samanhengar plutseleg vert avslørt.

Elizabeth Musser skriv forteljingar som dreg deg inn i handlinga, og du vert ein del av personane sitt univers. Gudstru og kristen refleksjon er også alltid ein naturleg del av teksten, på ein kvardagsnær måte som gjer at ein kan anvende mykje av tankegodset i eige liv.

'Words unspoken' fortel ei god historie, og er vel verdt nokre timars lesing. Eg har ikkje klart å finne boka på norsk. Viss du  ikkje kjenner til Elisabeth Musser frå før, men er glad i romansjangeren drama, vil eg også anbefale desse bøkene:

'To kors', som er første boka i ein trilogi om frigjeringskrigen mellom Algerie og Frankrike. Dei to neste bøkene heiter 'To skjebner' og 'To pakter'.



'Svanehuset' er kanskje hennar mest populære bok til no. Også denne boka har ein "oppfølgar", 'Møteplassen'. Utruleg god historieforteljing!

Då eg hadde lest ferdig 'Words unspoken', meinte eg at eg hadde lese alle bøkene til Elizabeth Musser. Same dag såg eg denne boka, 'Det vakreste', på bokbordet på Lyngdal bibelcamp, og innsåg at det visst var endå ei bok igjen... Dermed kjøpte eg den, og las den. Så no har eg lest alle bøkene hennar. Trur eg.

'Det vakreste' har handling lagt til dei tunge 30-åra, og hovudpersonane er to jenter som møtes i ei brytningstid i amerikansk historie. Mange har gått konkurs etter børskrakket i 1929, og fattigdomen er stor i USA. Perri vert også ramma av det som har skjedd, og luksuslivet ho og familien har levd vert truga. Dobbs kjem inn som ein frisk vind i Perri sitt liv. Ho kjem frå meir sparsommelege forhold, og møter Perri og hennar "snobbete" veninner med store fordommar. Likevel utviklar vennskapet seg, og når Dobbs i tillegg får ferten i eit mysterium, byrjar livet å endre seg. Ikkje alt er som ein trur, og gradvis får vi avdekt ei historie som er meir komplisert enn det ser ut som i utgangspunktet. Også i 'Det vakreste' er det den indre reisa som er aller viktigast, og som er det som grip meg som lesar aller mest.

Vel, det var nokre av Musser sine bøker. Tipset er gitt, og eg anbefalar dei på det sterkaste!

Blå måndag#1: Need you now

Vendepunkt

Eg kneler ved foten av korset,
eg ropar av frykt ved di grav:
Sjå, mine klede er filler,
mitt hjarte er delt
og tunga limt fast til ganen;
Eg tørstar, eg lengtar
Eg skjelv av frykt for din dom

Eg kneler ved foten av korset,
eg leitar med frykt i mitt sinn –
Er du då ingen stadar å finne?
I handa mi held eg – knugar eg fast
på lufta og støvet og oppsmuldra håp
Og auga har sett, blitt fylte av det
som jagar, som knivar, kvar natt

Eg ropar av frykt ved di grav:
Kom ut og frels meg,
å, kan du vel høyre, kan du vel sjå,
kan det vel vere ein skjulestad att
for ein som svikta i alt –
Di stemme er mjuk, den svalar som vinden
Eg legg meg i graset, eit håp er blitt tent

- du treng ikkje leite, eg fann deg i dag,
det var eg som henta deg hit
Lyft blikket frå skoa, sjå vekk frå di angst,
ikkje tenk på di tyrstande tunge –
Lyft blikket og sjå, men snu deg frå grava,
- blant døden og redsla ligg skulda di att,
og lyset vil skjule din kropp

Lyft blikket, min venn
- Han kalla meg venn!
Lat deg fylle av vatnet frå hendene mine,
det strøymer mot deg, for deg,
gjennom – og vidare ut, til slutt
I meg er det kvile for slik som deg,
men snu deg, og reis deg – fylg meg! 

Laurdagslåta#1: Flower flower

Ein liten gladlåt i starten av august!

Fredagstankar #1: Om bylgjer og å gripe tida

På 80-talet gjekk verdas lengste ferjetur mellom Sandnessjøen og Austbø på helgelandskysten. Den ferjereisa var så lang, at når vi steig i land, var det som i ein annan tidsalder, eit anna univers, adskilt frå resten av verda. Ferjeturen var ei grense, mellom kvardagslivet og verda slik ein vanlegvis opplevde den, og eit ferieparadis med eigne lover og eiga tid. Eller rettare: Eit land utan tid, der alt vi gjorde, berre vart gjort, utan at vi tok notis av kor lang tid det tok eller kvifor det eine vart gjort før det andre. Namnet Hestøysund var eit synonym for ferie. Uavhengig av vér, uavhengig av kven ein traff. Det var sjølve Ferien.

På den lange ferjeturen ut til ferieøya, og den turen var som sagt verkeleg lang, ei halv æve, var det berre ein ting som gjaldt: Å få tida til å gå. Donaldblad var kjærkomment, det same var å sjå på medpassasjerar, bilar, ete is... og kva vi enn fann på. Eg hugsar ærleg tala ikkje så mykje frå turane. Bilen måtte køyrast på land og snus på ei ferjekai på vegen ut, det hugsar eg. Og ein ting til, sjølve poenget med teksten her: At eg brukte mykje tid på å sjå på skumsprøyten frå ferjebølgene.

Det store målet var å klare å halde auga feste på eit bestemt punkt på bølgjene, og så la skummet passere forbi dette punktet utan at fokus vart endra. I seg sjølv ein banal og enkel aktivitet, men likevel, det viste seg å vere nesten umogleg. Same kor hardt eg prøvde halde auga i ro, vart det til at dei festa seg på ei bylgje eller ei samling skum, og fylgde med bakover... Så var det å konsentrere seg igjen. Fånyttes. Eg klarte ikkje å halde fokus på det eine punktet, og la resten fare forbi.

Auga hengte seg opp i enkeltdetaljar.

Slik opplever eg at det ofte er i livet elles også. Det er så vanskeleg å halde fast på augeblikket, berre vere til stade, fokusert, og la det som skal komme få komme når det kjem, og det som har hendt vere passert og lagt bak. Eg planlegg for morgondagen (Og tek det som sjølvsagt at morgondagen kjem), og eg heng meg opp i ting som er sagt og gjort, og vert irritert eller forlegen eller motlaus. Tida kjem, tida går. Ubønnhørlig. Og det er så utruleg vanskeleg å halde fokus på No.

"Ver ikkje uroleg for morgondagen," er orda universets skapar brukte då han snakka med venene sine om tida. Kven kan auke livslengda si, om ein bekymrar seg aldri så mykje, planlegg og ordnar alt til det beste? Kva veit vi om det som skal komme? Og kan vi, ærleg tala, gjere så mykje med det som har hendt før? Sjølvsagt skal vi ordne opp i tidlegare feil, det er ikkje det eg meiner. Å be om unnskyldning eller gjere opp for seg er ein god ting, men er det noko poeng å ergre seg over teite ting ein har sagt eller gjort, som andre sannsynlegvis har gløymt for lenge sidan?

Vi veit ingenting om morgondagen, det er i alle fall sikkert. Men eg veit om ein Gud som ventar der med utstrakte hender, klar til å ta imot sine barn, og eg veit om ein Gud som har gått med sidan tidenes morgon, og aldri har svikta. Og eg veit om ein Gud som seier: "I dag ... om du høyrer mi røyst..."

Og det er då, trass alt, i dag som tel.

Eit par bilete frå min barndoms ferieparadis.

Sommarnatt

Når du sit i eit halvkjølig telt,
med solvarm hud og ei bok
der bokstavane knapt kan skimtast i mørket,
og du trekk ullteppet godt rundt beina,
tek ein sup med te
og lyttar til pusten frå tre sovande born -
Smiler til ho i den andre stolen, får eit smil attende,
kjenner sommarnatta komme som ein kjærkomen ven
stille, mjukt, usynleg

Når du legg boka frå deg,
hukar deg ned for å gå gjennom teltopninga,
traske bak teltet og pusse tennene,
medan du ser den raude himmelen over mørke enger 
og nattsvarte skogar,
veit
at der ute, i tusen heimar, flombelyste og varme
sit tusenvis av menneske
og du står her, bak eit sovande telt,
ynskjer natta vil vare og vare -

Kjenner roen, som ei indre kjelde,
vaskar vekk vinterslammet, smuss og rot frå kaotiske dagar,
og ei kjensle av - lukke?
set seg i magen, lukkar seg opp og fyller kvar fiber, kvar celle i kroppen

Kjenner sommarnatta feste seg,
og du er ikkje anna enn ... glad ...