Ut av ørkenen

å høyre stemma di

var å finne oasen

etter lange månadar

i minimumsmodus

ei kjølande, rennande lukke

eg kunne svale beina i

og drikke meg utørst

og vaske av støv og skit og størkna blod

etter tapte kampar

legge bak meg det tynnslitte hjartet

som var fylt til randa

av tunge tankar om fortid og framtid –

lei meg vidare, du, Gud – i Ditt landskap

der blomane spirar

graset er mjukt

og fuglane syng glade songar

om det som skal kome

Luk 10, 41-42: Då svara Herren: «Marta, Marta! Du gjer deg strev og uro med mange ting. Men det er eitt som er nødvendig. Maria har valt den gode delen, og den skal ikkje takast frå henne.»