Spire i månelyset

Den stod vekkgøymt,
i ein bergsprekk
der ingen solstråle, nokon gong
kunne finne vegen.
Den vesle spira speida
og lengta
Den tenkte gode, varme tankar
Og tenkte såre, sinte tankar
Men ingenting hjalp
Ingen solstråle kom
og knoppane fekk aldri springe ut

Så ei natt
- eg såg det sjølv
kom ein månestråle smygande
Blåvarm, lysevarm og klar
Den strålte på spira
eit lite minutt
Og så, litt seinare
endå nokre minutt
Og det var alt som skulle til
Den vesle spira opna sine knoppar,
strekte seg mot månelyset
Og kjente seg levande
for aller første gong






(Bilde: Justin Villaverde, JVPhotography.net)