Peter

Simon Peter, du frimodige, du impulsive fiskar

frå ein landsby nord i landet, usvikeleg ivrig,

usvikeleg først, der det er noko som skjer

også først inn i grava, den første som våga seg inn i det mørke

inn i dødens kammer,

der din venn hadde vore, der din venn var blitt lagt vekk

for å sakte forgå

medan tida sine store tannhjul sakte ville snurre

og drive deg, og oss andre, med seg

rundt ein miniatyrkarusell i sakte fart

Så sakte, at vi ville stivna i våre rørsler

og gått inn i æva som saltstøtter, utan håp, utan liv, utan glede--

Du var først, om ikkje raskast, dine vener var gjerne sterkare

Dine vener var gjerne tryggare, sikrare

meir stabile i sin iver

meir stabile i sin måte å nærme seg Meisteren på

Rolige, nølande, truande

kanskje meir fatta i sin omgang med det guddommelege

Likevel var du først

Du var den som vart valt, utpeikt, som sjølve klippa

Sjølve grunnsteinen under kyrkja, Kristi eigen kropp

Du, den urolege, skjelvande, sviktande…

Du, som impulsivt viste glede, impulsivt falt på kne, impulsivt ville bygge dine luftslott der meisteren viste deg det heilage. Du, som impulsivt snudde ryggen til alt du hadde fylt og trudde på og bygde livet på, i redsel for ditt eige liv. Du som impulsivt gjekk ut og grein dine sorgsvarte tårer, då du forstod kva du hadde gjort

Du, som er så lik – dei fleste av oss

På deg ville han bygge si kyrkje

Det er ein slag logikk i det også; den store kyrkja,

bygd på gyngande grunn

Kven, med sin beste fornuft

ville bygge sitt liv

på den usikre grunnen, under, der kyrkja står?

Du, mest av alle, forstod at trua treng eit ankerfeste – utanfor deg sjølv

At trua aldri kan basere seg på deg

Du er klippa

og eg ser deg som ein ven, eit forbilde

ein som gjorde det eg aldri ville tort å gjere sjølv

(kanskje?)

og gjorde det av heile ditt hjarte

Viste ein veg for oss ustabile

Klippa, som kan rase ut når som helst

og får meg til å gripe fast i noko betre, noko sterkare:

Han du søkte då du sprang

og såg tannhjula sakte stoppe sin vandring mot æva, stoppe

og skifte retning, tida som plutseleg endra karakter

og verda som skifta sine fargar

frå grått til fargerike nyansar

får svart til lys og glede

frå redsel og gråt og smerte

til håp--

For grava var tom, og du visste

trass dine eigne ustabile tankar, dine impulsive og kortvarige idear:

Dette er noko evig, noko sikkert og stabilt,

det sikre du kan klynge deg til

når livet rasar mot deg og dreg deg med i sine akselererande malstraumar bort

frå den sikre vegen

Ved grava såg du

erkjente du

visste du

at frå no av

ville livet aldri meir bli som før

Du er klippa

men ikkje den sterke

no kunne du, som eg,

klynge deg til korset

- ikkje av frykt, men av ei veksande glede

og ei visse

om at det held

trass alt…