Tomas

Du var der ikkje, du fekk ikkje sjå, du visste ikkje kva som hadde hendt,

den dagen meisteren dukka opp

stod der

smilte

snakka til oss, som før,

og tømte hjarta våre for frykt og det andre     

Det

som ikkje er så lett å setje ord på, det som berre er der

som ein skugge,

ei klippe som lenar seg innover liva våre

og hindrar sollyset og varmen og gleda i å strøyme frå Guds hand

og inn i liva våre

Det

som så ofte vert kalla tvil

medan vi skakar i kroppen, som av eit kuldegys

og snur oss til ein annan kant i håp om å sleppe unna

men like fullt

er det der. I hjarta. I kroppen. I orda

vi talar til kvarandre når vi møtest, tilfeldig, som båtar på livshavet

og ynskjer å dele noko av oss sjølv

Det

som ligg der, som eit bakteppe, uynskt og frykta

og som vi prøver å røme frå

legge bak oss

stikke under ein stol

eller tømme som oske på havet

Det

som vi aldri klarar å bli kvitt, trass alt vårt strev og slit

Og du, Tomas, fekk det som eit stempel over ditt liv: Han som tvilte,

han som ikkje klarte å tru det han høyrde

men måtte ha bevis

Noko å ta på, noko å sjå, noko å surre fortøyingstauet rundt

Noko å stole på

Og vi kalla deg Tvilaren. Med  stor T.

Rista litt på hovudet, kanskje litt oppgitt,

du var den som hadde Det

vi andre ikkje ville nærme oss, frykta meir enn sjukdom, meir enn våre eigne liv

Tvilen, som ei grå tåke gjennom hjarta våre

Mørke dystre dagar i skuggen av tvilen, vekkgøymde for oss sjølv,

skjelvande av angst for – ja, for kva? For å dø? For å ha teke feil? For å vere svikta

av Gud sjølv?

For å møte vener og familie,

dei som ikkje gjer oss vondt, men ser på oss med blikk som seier: Det var det vi sa…

Då Meisteren sjølv dukka opp, steig gjennom den låste døra,

blåste han tåka ut av hjarta våre,

let sollyset fylle opp kvar krok, let oss forstå: Vi hadde ikkje forstått nokon ting

men no!

No var det borte,

liksom du også var borte, Tomas,

då han tømte hjarta våre, og du, du vandra fortsatt rundt i tåka, nekta å tru

nekta stole på orda, før du hadde sett

Så fekk du sjå, og tvilen, det tunge, forsvann

Akkurat som hos oss andre, akkurat som då vi fekk sjå, første gongen

Likevel var det du som fekk namnet Tvilaren --

Det kunne vore kven som helst av oss andre, det kunne vore eg

Eg som stadig vekk let hjarta vandra på villvegar

ut av stien du har merka opp,

let skuggar felle over krossmerket

og tankane tumle av garde, som eit opprørt hav, som bølgjer – på veg vekk

Og let det strøyme over meg, som om det var ein del av meg

Dei kalla deg Tvilaren, Tomas. Men eg veit ikkje.

Du trudde, då du møtte Meisteren

Og er det ikkje det som tel?

Er det ikkje den vegen vi alle må gå?

Tomas, Han Som Trudde, min bror som la ned sitt eige liv

i tenesta for Han

som sopte tvilen ut med eit einaste ord: “Kom!” Og det var nok.