Mold møter nåde

mold møter mold

der føtene rører bakken;

molekyl mot molekyl

eg står stødig, eg

er eit menneske

skapt, ja forma av molda –

mold møter ånd

der hjartet vert lyfta av Gud

mørker vik for lyset

og auga mine, desse

vindauga inn i universet

retter eg mot krossen

der svik møter nåde

når alt mitt vert lyfta fram

og lyfta bort

så går eg på molda

frå støv til støv, men ikkje aleine

langs vegen Jesus la for meg



Luk 9, 23-26: Så sa han til dei alle: «Vil nokon følgja etter meg, må han seia nei til seg sjølv og dag for dag ta krossen sin opp og følgja meg. For den som vil berga livet sitt, skal mista det. Men den som mistar livet sitt for mi skuld, skal berga det. Kva gagnar det eit menneske om det vinn heile verda, men mistar seg sjølv og går til grunne? For den som skjemmest ved meg og orda mine, han skal Menneskesonen skjemmast ved når han kjem i sin og sin Fars og dei heilage englars herlegdom.

Noko her

det er noko her, rundt meg

eit fråvær

av ein skugge

noko som hang over meg

men ikkje lenger

det er noko her, rundt meg

eit nærvær

av noko lyst

noko eg aldri har kjent

før denne timen

det er nokon her, ved meg

ei kjærleg stemme

som eit vern

         nokon som vil meg godt; 
         lar meg starte heilt på ny 






Joh 2, 10-11:  Då rette han seg opp og sa: «Kvar er dei, kvinne? Var det ingen som dømde deg?» «Nei, Herre, ingen», svara ho. Då sa Jesus: «Så dømmer ikkje eg deg heller. Gå bort og synd ikkje meir!»

Gripe sitt eige

eg riv all min lengt
i småbitar, held dei i handa

riv all min kjærleik, alt mitt håp
alt eg er og har – i småbitar

porsjonerer det ut;
dette er mitt, dette er ditt…

ser du alle kategoriar, ser du
korleis bakken brenn der eg står

alt smuldrar, alt rasar;
eg grip det som er mitt

og spring

frå resten, det vesle som er att
let eg liggje att – til deg

Mark 12, 41-44: Ein gong sette Jesus seg midt imot tempelkista og såg på korleis folk la pengar i henne. Og mange rike gav mykje. Så kom det ei fattig enkje og la i to småmyntar, nokre få øre. Då kalla han læresveinane til seg og sa: «Sanneleg, eg seier dykk: Denne fattige enkja har gjeve meir enn nokon av dei andre som la pengar i tempelkista. For dei gav alle av si overflod, men ho gav av sin fattigdom alt det ho eigde, alt det ho skulle leva av.»

Synsvinklar

1

lette sommarfuglvengjer

stryk over hjarteveggen

det var denne stemma, desse orda

eg lengta etter å høyre

det var dei eg trengte

utan å vite det

2

han som står her under treet

med auge som ser – alt

veit korleis murar vert bygde

og korleis dei skal rivast

han som står her, ser framtida

sjølv i forkrøpla hjarte

3

og så er det dei som står rundt

med sine plaster og krykkjer og sår

så raske til å rope ut

om flengjene i andre si sjel

så blinde for det reflekterande

måneskinet, som no kan nå også dei

Luk 19, 5-7: Då Jesus kom dit, såg han opp og sa til han: «Sakkeus, skunda deg og kom ned! For i dag lyt eg ta inn i ditt hus.» Då skunda han seg ned og tok imot Jesus med glede. Alle som såg det, murra og sa: «Han tek inn hjå ein syndig mann.»

Eg ser kven du er

eg ser kven du er

i kjærleiken,

at du ikkje vik med blikket

men held meg fast,

let meg tru

at eg er noko

for deg

eg ser kven du er

i nåden,

at det som tyngjer meg

ikkje får dra meg ned,

men at du lyfter det av,

gir meg ein ny sjanse

endå ein gong –

eg ser kven du er

i kallet,

at eg ikkje går aleine

på denne steinete vegen,

men har ei støtte, ei stemme

som leier og ber meg

framover – heile tida framover

eg ser kven du er

i livet,

det myldrande livet

som strøymer som ei elv

rundt og over meg, på alle kantar

i alt dette som du har skapt

ved ditt ord

eg ser kven du er

i døden,

når siste pusten siv ut

og siste ordet er sagt

og siste steget gått

på vegen som var meint for meg,

då er du der

tek imot meg

med opne armar

Matt 16, 15-16: «Og de», spurde han, «kven seier de at eg er?» 16 Då svara Simon Peter: «Du er Messias, den levande Guds Son.»