Brød og fisk

1
Eg er ein av dei i utkanten
Står og ser, frå utsida, betraktar, vurderer
Ein av dei som legg merke til,
men som sjølv får gå i fred, vert akseptert som ein av massen
Fyllmassen
rundt dei store og viktige
Vi som går etter, som ein fiskestim, ført av havstraumen i tilfeldige retningar
Tilsynelatande, ja, berre tilsynelatande,
for eg er ikkje dum, eller lat eller ei overivrig dørmatte på jakt etter
eit glimt av dei store

Vi i utkanten har også vår agenda, vi har også våre mål,
vi er der, som regel, av eige val,
og likar oss på utsida, utanfor lysglansen

Her får vi gå i fred, vere i fred, vere oss sjølve,
kunne trekke oss vekk når vi vil, eller vere, viss det passar betre
Valet er teke, gjennomtenkt og medvite;
eg er ein av dei som likar seg – i utkanten

2
Han kallar oss sauar utan hyrde,
ein flokk med viljelause dyr, som traskar av garde i mangel på noko betre
Menneske utan mål, utan meining, utan retning i livet
Sauar utan hyrde—
Eg kjenner blodet stivne i årene mine

Det er ikkje alltid  lett å forstå kva han meiner, og lett å misforstå og snu ryggen til
Men eg ser kjærleiken i auga, og den milde stemma
og omsorga for oss som går og lyttar
og noko meir, ei kjensle i tillegg:
Ein undertone av respekt, av ord som lyfter opp
Ord som omfamnar, utan å dytte vekk
Lyfter opp, utan å velte
Ord som seier: Sauar utan hyrde, javel, men...

Noko meir. Ikkje berre viljelause menneske. Han snakkar til oss med respekt,
som om vi slett ikkje er så ille,
men er utsette for eit svik, eit ran
har blitt fråtekne noko fundamentalt og viktig, utan å forstå det sjølve

og at han kan gje oss det tilbake

3
Kven vert vel ikkje trollbunden av slikt,
kven evnar å stå imot dei gode orda, dei gode blikka,
løftet om oppreising – og nytt liv?

Kven klarar å seie nei til denne mannen,
denne læraren, som leier tankane våre inn på ukjente stiar,
snirklar seg rundt sjela vår, vippar oss av pinnen
og granskar vilje og hjarte, kvart ynskje og draum i vårt indre

Han som ser alle skuggane som har hopa seg opp utanfor terskelen
til alle våre gode intensjonar
Kven klarar å seie nei til ein som ser ut til å vite alt,
og likevel orkar smile, likevel orkar å bruke all si tid
på oss?

4
Det var ikkje brød og fisk
som fekk oss ut i øydemarka,
heller ikkje sirkus eller eit uannonsert shownummer av ein ny artist
Det var ikkje dagdriveri eller viljeløyse heller

Nei, det var auga og orda;
Ord som lyfta oss opp, anerkjente og lækte, bygde opp og støtta
trass alle våre eigne feilsteg

Det var ikkje brød og fisk,
det var den gode hyrde sjølv

Kanskje var det difor han viste oss ein flik av himmelen,
fordi vi slett ikkje hadde venta
langt mindre fortent
å vere vitne til det vi har høyrt fortalt, som ei historie,
utfalde seg framfor våre eigne auge:
Han sa eit ord, og det vart 
Skaping av ingenting,
berre levande ord frå Guds eigen munn
og vi kan alle sjå at det er godt 

Eit lite glimt inn i den Allmektige sitt skapande vesen,
som får sjølv oss
i utkanten
til å gleppe med auga og ynskje vi stod litt nærare