Søsken

Luk 13,29: Frå aust og vest og frå nord og sør skal menneske koma og sitja til bords i Guds rike.

Dobbel

Matt 26,41: Vak og be at de ikkje må koma i freisting! Ånda er villig, men kjøtet er veikt.

Tore Kvæven: Når landet mørknar

Arnar Vilhjalmson frå Dyradal er fortsatt ein ung gut då han deltek på kvalrossfangst for første gong. Det vert eit mektig møte med kjempene i djupet, og under jakta vinn han seg eit namn; Han står støtt der dei eldre, vaksne mennene skvett unna.

Under same jakta er det to andre møter som vert skjebnessvangre: Dei renn i senk ein båt frå ein gard i nabofjorden, og får seg dermed ein farleg fiende. Og endå viktigare: Han møter Eir for første gong.

Fleire år seinare møter me Arnar att på ein storgard ved fjorden, der han byggjer seg eit liv og planlegg den store utferda han drøymer om; Til Vinland. Saman med Eir. For Eir er der heile tida, anten i draumane hans eller i dei flyktige møta som ho så altfor ofte flyktar frå.

Der er nemleg eit hinder for kjærleiken. Eit hinder som synast å vere uoverstigeleg.

Tore Kvæven har nok ein gong skrive ein meisterleg roman, og teke utgangspunkt i den norrøne busetnaden på Grønland. Her budde vikingane og etterkommarane deira i fleire hundre år, før befolkninga flytta, døydde av svolt eller vart drepne av inuittane. I dag er den norrøne busetnaden fjern historie, men Kvæven klarar å gjere både folka og det harde livet svært levande, og klarar å gjere sjølv dei verste undergangsdrama vakre. Det er ikkje ufortent at Kvæven fekk Brageprisen i 2018 for denne boka!

Gamal og ny

Matt 13,24-25: Så sette han fram for dei ei anna likning og sa: "Himmelriket kan liknast med ein mann som hadde sådd godt korn i åkeren sin. Men medan folket sov, kom fienden hans og sådde ugras i kveiten og gjekk sin veg."

Eit lukka rom

Mark 13,26: Då skal dei sjå Menneskesonen koma i skyene med stor makt og herlegdom.

Alle mine bårer

Joh 5,8: Jesus seier til han: «Stå opp, ta båra di og gå!»

Ein fange vert fri

eg bygde meg ein mur

av gull

edelsteinane blenka

på innsida

utsida kledde eg

med piggar av jern og mismot

så kom dei

alle desse svake svoltne små

og eg kan vel ikkje hjelpe alle

så eg drog for gardinene –

den natta lytta eg til ropa

som ikkje lenger var mange        men eitt

og det var ikkje lenger spinkle ord

men eit løvebrøl

og        eg kraup saman på golvet

medan murane rasa;

eit lite barn steig fram

med djupe auge og fillete klede

og eg såg

det var meg sjølv

 

Ordt 14,31: Den som undertrykkjer den svake, håner hans skapar, den som hjelper den fattige, ærar Gud.