Ein fange vert fri

eg bygde meg ein mur

av gull

edelsteinane blenka

på innsida

utsida kledde eg

med piggar av jern og mismot

så kom dei

alle desse svake svoltne små

og eg kan vel ikkje hjelpe alle

så eg drog for gardinene –

den natta lytta eg til ropa

som ikkje lenger var mange        men eitt

og det var ikkje lenger spinkle ord

men eit løvebrøl

og        eg kraup saman på golvet

medan murane rasa;

eit lite barn steig fram

med djupe auge og fillete klede

og eg såg

det var meg sjølv

 

Ordt 14,31: Den som undertrykkjer den svake, håner hans skapar, den som hjelper den fattige, ærar Gud.