Inn eit framandt vindauge

eg ser inn vindauget

til dette andre livet

eg ikkje kan leve

ser alt som rører seg

så annleis, så framandt

i forhold til mitt eige

hjarte som bankar

i ei anna takt, ord

eg aldri kunne sagt

utan dette eine, store

som liksom kviler ein stad

langt der ute i æva

og held føtene mine

på bakken, i kontakt

med eigne røter

og ser inn vindauget

til eit anna meg,

den eg ikkje er

men ynskjer å bli

ynskjer å vere, ber

om å få verte

forandra av dette

ordet frå ei framand verd

Luk 10, 38-42: Medan dei var på veg, kom Jesus til ein landsby, og ei kvinne som heitte Marta, tok imot han i heimen sin. Ho hadde ei syster som heitte Maria, og Maria sette seg ved Herrens føter og lydde på orda hans. Men Marta hadde det så travelt med alt ho skulle stella til. Og ho gjekk bort til dei og sa: «Herre, bryr du deg ikkje om at syster mi lèt meg vera tenar åleine? Sei til henne at ho skal hjelpa meg.» Då svara Herren: «Marta, Marta! Du gjer deg strev og uro med mange ting. Men det er eitt som er nødvendig. Maria har valt den gode delen, og den skal ikkje takast frå henne.»