Puste eit ord

det var ikkje noko jordskjelv

anna enn i mitt eige hjarte

og dagen var vindstille og varm;

likevel var det som noko blas over ende

mine indre bilete

av verda

denne mannen, så roleg

med ei stemme eg knapt høyrde

over lyden frå alle menneska;

han ropte ikkje

gjorde ikkje noko nummer av seg,

berre var der –

med vakne auge, fokuserte

orda, så uverkelege;

dei var som eit livspust

frå ein annan dimensjon

og gjekk meir til lungene enn øyra

og guten på båra sette seg opp,

dødsskuggane kvarv under varmen

frå ein mann så annleis

enn våre målestokkar;

eit glimt av æva

midt i kvardagen

Luk 7, 11-17: