Det som er mitt

dette støvet er mitt –

det er alt som er att

av storverka eg bygde

og med store ord

presenterte for verda;

som om det var mine byar

og mine slott – som om eg eigde

alt saman

dette fråværet er mitt –

det som står att

etter tallause netter på kne;

det som følgde

tallause netter med blind tru

på meg sjølv

for er eg ikkje som deg,

er ikkje våre hjarte like små

og våre tankar som avgrensa bobler

i det vide universet?

Luk 18, 9-14: 
Til nokre som stolte på at dei sjølve var rettferdige, og såg ned på alle andre, fortalde Jesus denne likninga:
    «To menn gjekk opp til tempelet for å be. Den eine var farisear og den andre tollar. Farisearen stilte seg opp for seg sjølv og bad slik: ‘Eg takkar deg, Gud, fordi eg ikkje er som andre menneske, dei som svindlar, gjer urett og bryt ekteskapet, eller som den tollaren der. Eg fastar to gonger i veka og gjev tiend av alt eg tener.’ Tollaren stod langt unna; han ville ikkje eingong lyfta auga mot himmelen, men slo seg for bringa og sa: ‘Gud, ver meg syndar nådig!’
    Eg seier dykk: Tollaren gjekk heim rettferdig for Gud, den andre ikkje. For kvar den som set seg sjølv høgt, skal setjast lågt, og den som set seg sjølv lågt, skal setjast høgt.»

Levande ord

ordet er der

som brent på himmelen

berre at flammene er borte

og oska vaska av regnet

skyene dekkjer stjernene

og let oss sitje att med komma og kolon;

for ordet vart kjøt og blod

og vandra i tida, med støv på beina

og eit hjarte i brann;

minne frå tida sin første morgon,

pusten frå ein Gud som skapte

etter sin vilje og kjærleik

og historia går – derfrå til hit,

det er berre å fylje spora –

gjennom ørken og sand

vatn, eld og kross

over fjell, gjennom dalar

heilt hit, til kulda og regnet sitt land –

heilt inn til menneskehjartet i dag

er ordet levandegjort i ande – ved Anden

Magnetar

lik magnetiske motpolar

dreg vi på kvarandre –

så er vi jord

så er vi pust

forma av same leira,

bygde etter mål og ein plan

usynleg for auga,

uvitande om anna enn oss sjølve;

og tida går mot æva

jorda snurrar i si bane,

vi er jord og pust

og kjærleik –

fordi det var dette

Gud ville – og det vart

Mark 10, 6: 
Men i opphavet, då alt vart til, skapte Gud dei som mann og kvinne.

Straumar midt i ordet

på avstand

ein strek

i landskapet

nærare

eit blått belte

buktande

på stranda,

vatn i jamne straumar

mot havet

ikkje før du går uti

kjenner du krafta

og forstår heilskapen;

vatn som samlar seg

vert til ei elv, fossande driv

mot nullpunktet for alle ting –

så står Jesus i gata

deler ord så mykje større

enn vår stødige grunn

og eg kastar meg uti,

kjenner straumen frå æva

rive meg med mot noko større

Joh 7, 16-17: 
Jesus svara: «Mi lære er ikkje mi; ho er frå han som sende meg. Den som vil gjera hans vilje, han skal få kjenna om læra er frå Gud, eller om eg talar ut frå meg sjølv.