Det som er mitt

dette støvet er mitt –

det er alt som er att

av storverka eg bygde

og med store ord

presenterte for verda;

som om det var mine byar

og mine slott – som om eg eigde

alt saman

dette fråværet er mitt –

det som står att

etter tallause netter på kne;

det som følgde

tallause netter med blind tru

på meg sjølv

for er eg ikkje som deg,

er ikkje våre hjarte like små

og våre tankar som avgrensa bobler

i det vide universet?

Luk 18, 9-14: 
Til nokre som stolte på at dei sjølve var rettferdige, og såg ned på alle andre, fortalde Jesus denne likninga:
    «To menn gjekk opp til tempelet for å be. Den eine var farisear og den andre tollar. Farisearen stilte seg opp for seg sjølv og bad slik: ‘Eg takkar deg, Gud, fordi eg ikkje er som andre menneske, dei som svindlar, gjer urett og bryt ekteskapet, eller som den tollaren der. Eg fastar to gonger i veka og gjev tiend av alt eg tener.’ Tollaren stod langt unna; han ville ikkje eingong lyfta auga mot himmelen, men slo seg for bringa og sa: ‘Gud, ver meg syndar nådig!’
    Eg seier dykk: Tollaren gjekk heim rettferdig for Gud, den andre ikkje. For kvar den som set seg sjølv høgt, skal setjast lågt, og den som set seg sjølv lågt, skal setjast høgt.»