Ein som ser

vi kjenner uroa bre seg,

ei skjelving – ikkje av kulde

men av forundring, ein tanke

som ikkje finn fotfeste

i vårt enkle bilete av verda –

her er vi så mange,

i kvar krok, kvar slette, kvar dal

er vi spreidde

for ikkje å snakke om

byane – i blokkene, hus på hus

rad på rad med menneske –

og Han skulle merke

den eine som manglar,

den eine tomme stolen

buss-setet ingen sit i;

eit hjarte som bankar

for noko anna,

går på ein veg

som fører vekk –

dette er ei uro som går djupare

enn tankane om morgondagen

eller ressursar som kanskje

eller ikkje

vil strekk til – det er ei uro frå djupet,

der røtene i sjølve eksistensen

har funne jordsmonn å vekse i

- for tanken er så skremmande stor

at skulle den stemme, vil den rive oss opp

og tankane må finne ny

og sikrare grunn

å røte seg i –

Matt 18, 12: Kva meiner de? Om ein mann har hundre sauer og ein av dei går seg vill, lèt han ikkje då dei nittini vera att i fjellet og går av stad og leitar etter den som er komen på avvegar?