Kyrie Eleison

det er ropet frå frynsete, sundrivne hjarte

frå tørstande strupar

og auge som blør

det er ropet i angst frå alle som lir

frå dei som er nedbøygd

utan håp, utan livd

det er ropet i natta frå dei som er redde

frå alle som flyktar

og gøymer seg vekk

det er ropet i einsemd, i gråt og i pine

frå alle som lengtar

og ventar på fred

og ropet finn vegen frå vekkgøymde dalar

frå fjell og frå vatn

frå skogar og djuv,

det flyttar seg langt

flyg på fjørlette vengjer

i vinden og stilla

i mørke og lys –

heilt inn til det skapande, lyttande hjartet

som gret over urett og lengtar og ser

alle veglause, ropande

(og også dei tause)

som treng dette eine,

det nådige spørsmål:

Kva vil du at Eg 

              skal gjere for deg?

Luk 18, 38-39: Då ropa han: «Jesus, du Davids son, miskunna deg over meg!» Dei som gjekk føre, tala hardt til han og bad han teia, men han ropa berre endå høgare: «Du Davids son, miskunna deg over meg!»