Ei kviskring i aude gater

det er ei stille kviskring i gatene
eit sus av varme vindar
frå bakom skogar og fjell og endelause hav;
det er ei stemme, det er ei makt
ein vibrerarande, pustande vilje – 

kom, menneskebarn, kom nær
du som er støv av støv,
du som er blod av blod av kjærlege ord
og pusten frå tida før tida,
kom nær mitt hjarte, kjenn gleda sin puls,
kjenn den flammande lengten i orda 

og kveldsvindane glir mellom husa,
gata er aude, tørre blad mot fortauskanten,
det er lys i vindauga, lufta er kald
og stega gir gjenlyd frå kalde veggar;
eg er karbon og oksygen, hydrogen og jern,
atom og fiber og intrikate puslespel
og eg er pust – 

eg er pust 
og eit vandrande under
side ved side
med den allmektige røysta
som kviskrar til hjartet:
kom, menneskebarn, kom nær –

Jes 42, 2;5-6a:

Han skrik ikkje og ropar ikkje, røysta hans høyrest ikkje i gatene. Så seier Gud Herren, som skapte himmelen og spente han ut, som breidde ut jorda og alt som spirer der, som gjev pust til folket på jorda og ånd til dei som ferdast der: Eg, Herren, har kalla deg i rettferd og gripe handa di.