Far ikkje vill

alt det mørke kjem innanfrå

frå dei mørke stadane

i hjartet

eg ville rive det ut,

luke vekk ugraset

i tankar og ord og alt

eg gjer

men dess meir eg reiv vekk

dess meir kom til syne,

til slutt stod eg med eit fjell av skam

og jordsmonnet det kom frå

var endå metta av det same

då seig eg i kne

retta blikket mot bakken,

her var ikkje meir å gjere;

ikkje meir tid, ikkje meir rom

ikkje meir håp

inn i dette mørket høyrde eg ei stemme

eldre enn berg og vatn, luft og eld:

lyft blikket

vekk frå ditt eige

lyft blikket

legg det gamle bak deg

lyft blikket

far ikkje vill,

men sjå

ja, sjå

på mine utstrekte hender mot deg!

Jak 1, 12-16: 
Sælt er det mennesket som held ut i freistingar. Når det har stått si prøve, skal det få livsens sigerskrans, som Gud har lova dei som elskar han. Ingen som blir freista, må seia: «Det er Gud som freistar meg.» For Gud blir ikkje freista av det vonde, og sjølv freistar han ingen. Alle blir freista av si eiga vonde lyst, som lokkar og dreg. Sidan, når lysta er svanger, føder ho synd, og når synda er mogen, føder ho død.
    Far ikkje vill, mine kjære sysken!