Jon Fosse: Det er Ales

Signe saknar mannen sin, som forsvann på sjøen for over tjue år sidan. Kvardagen går med på å vente og minnast, og etter kvart som dagane går dukkar stadig fleire av dei tidlegare bebuarane på garden opp. Vi møter Ales, tippoldemora, og son hennar, Kristoffer. Vi møter Kristoffer som vaksen mann, kona hans og sonen Asle. Vi møter også bestemora, som kjem heim frå handletur. Alle desse personane går om kvarandre på garden, og Signe ligg i benken og ser seg sjølv utanfrå.

Alt dette gjer dette til ei ganske samansett historie, og synsvinkelen skiftar stadig mellom Signe og mannen hennar. Sorga og saknet vert tydeleg, og bandet til resten av slekta er viktig.

Jon Fosse får også fram det delte forholdet til fjorden. Asle, som er kalla opp etter oldefarbroren som drukna, likar eigentleg ikkje å vere på fjorden. Likevel er han ute i båt kvar dag, dregen mot vatnet og fjorden.

Skrivestilen er svært gjenkjenneleg, med mange gjentakingar og svært få punktum. Historia vert driven vidare av stadig nye element som kjem inn i forteljinga, og til slutt sit vi att med ei heil slektssoge!