På dette fjellet

Jes 25, 7-8: På dette fjellet skal han sluke
          sløret som tilslører alle folk,
          dekket som tildekker alle folkeslag.
         
          Han skal sluke døden for evig.
          Herren Gud skal tørke tårene fra hvert ansikt.
          Han skal ta bort sitt folks vanære fra hele jorden.
          For Herren har talt.

Ikkje berre

stemma i øydemarka

er klar

som vårens siste snøfall

stille dekkjer den bakken,

skjuler verda

under sitt mjuke teppe

og det surklande vatnet

i slapset

varslar om andre tider;

eg er berre ei stemme

som vitnar

om underfulle ting som kjem

eg er berre eit menneske

i verda

Han skapte med sine ord

eg er berre eit spirande frø

eit barn

av den evige sommaren

eg er berre ein tenar, ei hand

ein fot

som går der min Konge ynskjer

men ikkje berre det –

nei, eg er ein ektefødt son

ein arving

hos kongen over alle kongar

Matt 3, 11: 
Eg døyper dykk med vatn til omvending. Men han som kjem etter meg, er sterkare enn eg. Eg er ikkje eingong verdig til å ta av han sandalane. Han skal døypa dykk med Den heilage ande og eld.

Fredrik Backman: Bjørnstad

Fredrik Backman er ein menneskekjennar, og personane han skildrar i bøkene sine har mange både positive og negative eigenskapar - som dei fleste verkelege menneske. Har du lest "En mann ved navn Ove" forstår du kva eg meinar: Sjeldan har eg møtt ein meir sur og irriterande hovudperson i ei bok enn Ove, men etter kvart som eg vart betre "kjent" med han, og lærte meir om forhistoria, kunne eg ikkje anna enn å bli glad i han.

Slik er det også i Backman si siste bok, Bjørnstad. Her møter vi eit robust folkeferd i den vesle, bortgøymde bygda Bjørnstad. Det er ein stad i nedgangstider, ettersom fabrikken driv med nedskjeringar, og stadig fleire står utan arbeid. Hockeyklubben er limet i lokalsamfunnet, og det blir satsa stort på at juniorlaget skal vinne seriefinalen.

Personane på og rundt dette juniorlaget er hovudpersonar i boka, og det er svært forskjellige liv vi får bli ein del av. Så skjer det eit brotsverk, og vi som lesarar har blitt kjent med både forbrytaren og offeret. Dermed sit ein med stor sympati med offeret, og samtidig syns ein synd også i forbrytaren. Hendinga deler lokalsamfunnet i to, og det er ikkje sikkert at sanninga om kva som eigentleg hendte nokon sinne vil komme fram. Det er frustrerande å lese, men du verda så godt skrive og så interessant å følge utviklinga i vesle Bjørnstad!

Fredrik Backman har skrive ei velformulert og klok bok, og byggjer med skrivestilen sin opp spenning i historia og nysgjerrigheit rundt vala personane tek. Sett vekk frå litt mykje banning, er dette ei heilt suveren bok!

Ein

1. Mos 6,4: Høyr, Israel! Herren er vår Gud, Herren er éin

Lars Mæhle: Den stille flokken

Ei snart forelda drapssak kjem fram i lyset att, samtidig som ein psykiatrisk pasient rømmer frå Hagaheimen og to eldre søstre vert funne drepne i utmarka.

Ina Grieg vert involvert i endå ei mystisk kriminalsak, og med seg på laget får ho den tidlegare etterforskaren Hugo Fannrem og politikvinna Jenny Solem. Saman prøver dei å nøste ihop dei ulike trådane, og spora fører dei blant anna til Svanviken arbeidskoloni på Nordmøre. Der får dei kjennskap til ein av taterfamiliane som blei tvangsbusett, med truslar om å bli fråtekne borna.

Samtidig dukkar det opp nokre mystiske personar som kallar seg Dei fantastiske fire; Den usynlege kvinna, Tingen, Fakkelen og Mister Fantastic. Ina Grieg kjem også borti ein som vert kalla for "Intendantens barn", og mørke skuggar frå fortida er i ferd med å bli henta fram i dagen.

Lars Mæhle har igjen skrive ei intens og dramatisk krimbok, der det psykologiske spelet er vel så viktig som dei faktiske hendingane. Mysteria vert avslørte eitt om gongen, og samtidig får vi som lesarar innsikt i eit av dei mørkaste kapitla i moderne norsk historie. Ein kort faktatekst etter sjølve forteljinga gjer greie for kva i teksten som er bygd på historiske hendingar, og det er ei djupt rystande verkelegheit vi her får kjennskap til.

Dette er ei bok det er vanskeleg å leggje frå seg, og når du først gjer det, sit du tilbake både litt klokare og sannsynlegvis ein smule indignert over råskapen vi menneske ofte møter kvarandre med. Det gjorde i alle fall eg.

Bom

Joh 16, 9: Synda er at dei ikkje trur på meg.

Eg er levande støv

1. Mos 2,7: Då forma Herren Gud mennesket av støv frå jorda og bles livspust i nasen på det, og mennesket vart ein levande skapning.