"Medan vi endå var fiendar, vart vi forsona med Gud då hans Son døydde. Når vi no er forsona, kor mykje meir skal vi ikkje då bli frelste ved hans liv!" (Rom 5, 10)
Dette bibelverset fortel noko av det mest sentrale ved frelsa Gud gir. Forsoninga, det store 
oppgjeret der Gud kjenner oss rettferdige, skjedde medan vi endå var fiendar av Gud! Gud sat altså ikkje i himmelen og studerte jorda og tenkte: "Når menneska vender om til meg og ser at dei treng at eg frelser dei, DÅ skal eg komme til jorda og berge dei som trur på meg". Nei, Gud kom medan vi endå ikkje hadde nokon tanke om eiga frelse, medan trua på Gud var ikkje-eksisterande (for dei fleste), medan dei fleste ikkje ein gong visste at dei trengte Gud.
oppgjeret der Gud kjenner oss rettferdige, skjedde medan vi endå var fiendar av Gud! Gud sat altså ikkje i himmelen og studerte jorda og tenkte: "Når menneska vender om til meg og ser at dei treng at eg frelser dei, DÅ skal eg komme til jorda og berge dei som trur på meg". Nei, Gud kom medan vi endå ikkje hadde nokon tanke om eiga frelse, medan trua på Gud var ikkje-eksisterande (for dei fleste), medan dei fleste ikkje ein gong visste at dei trengte Gud.Gud kom likevel. Han vart menneske likevel. Medan vi endå gjorde mot Guds vilje, gjekk han heile vegen opp til Golgata, lei seg gjennom alle timane på krossen, var tre dagar i dødsriket. Så sigra han over døden, stod opp att og sende sin Heilage Ande til å opne augene og hjartene våre. Takk og lov!
Så no kan vi bli Guds vener. Ikkje fordi vi søkte Gud først, men fordi han elska oss og søkte oss. Vi er Guds vener, fordi Gud lever som han seier. Han elskar sine fiendar. (Matt 5, 44)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar