Den siste dråpen

Medan Jesus var i Betania, heime hos Simon den spedalske,  kom det ei kvinne bort til han med ei alabastkrukke med dyr salve. Den helte ho ut over hovudet hans medan han låg til bords. Då læresveinane såg det, vart dei arge og sa: «Kva skal slik sløsing tena til?  Denne salven kunne vore seld for mange pengar som kunne gjevast til dei fattige.» Men Jesus merka det og sa til dei: «Kvifor plagar de henne? Ho har gjort ei god gjerning mot meg. Dei fattige har de alltid hos dykk, men meg har de ikkje alltid. Då ho slo denne salven ut over kroppen min, salva ho meg til gravferda mi. Sanneleg, eg seier dykk: Overalt i verda der dette evangeliet blir forkynt, skal det ho gjorde, bli fortalt til minne om henne.» Ein av dei tolv, han som heitte Judas Iskariot, gjekk då til overprestane og sa: «Kva vil de gje meg om eg gjev han over til dykk?» Dei talde opp tretti sølvpengar til han.

Matt 26, 6-15

Den siste dråpen (Judas' bitre dagbok)

det var utoleleg -
denne seigpininga,
ei uthaling - sløsing
av tid og ressursar 

og så denne kvinna -
vandre inn andre sine dører
og tøme pengane ut som støv
over hovudet hans
og han -
han sat der, smilte
om enn med eit sørgmodig drag
og let henne tru, let henne gå
i vissa om å ha gjort noko bra

det var siste dråpen
hjarta mitt brast -
eg kjente noko flyte i årene,
som kostbar salve, omsett i mynt

og eg ofra han
ofra blikket, det sørgmodige smilet,
ofra alle milene vi har gått i lag
timane i samtale om eit anna rike
ofra draumane, håpa, trua
på dette store -

eg ofra det alt
for tretti sølvpengar
- så kan kanskje nokon andre
lære han verdien
av pengar -

Sådd

inst i ein vekkgøymd krok
frå eit tre
som ikkje er eit tre - lenger
veks det ein spire -

det veks noko skjørt
i dette rommet
som aldri har vore eit rom - før
og det strekk seg mot lyset

i kveld ligg eg på kne
ber ei bøn
som ikkje er ei bøn
men eit jubelrop

Då sa Maria:
          «Mi sjel høglovar Herren,
         
    og mi ånd frydar seg i Gud, min frelsar.
         
    For han har sett til si tenestekvinne i hennar fattigdom.
          Og sjå, frå no av skal alle slekter prisa meg sæl,
         
    for store ting har han gjort mot meg,
          han, den mektige; heilagt er hans namn.

Luk 1, 46-49

I skuggen av ein skog

det er noko med handa som lyfter,
eit sviande slag
ville vore betre;

i synsfeltet blinkar solflekkar
som neonskilt mot skogsbotnen
langt utanfor skuggane

der blomane ikkje lenger veks
og føtene mistar feste
mot underlaget -

og så er det handa som lyfter
medan eg ventar på slaget,
ventar at trea skal vekse

så liten, i redsle
så mørk, i relieff
mot mitt svake sinn

og handa som lyfter lyfter
trea til side
solflekkar nærmar seg skuggen -

Og slik Moses lyfte opp ormen i øydemarka, slik må Menneskesonen lyftast opp, så kvar den som trur på han, skal ha evig liv.

Joh 3, 14-15
 

Sesjon

Ta difor heile Guds rustning på, så de kan gjera motstand på den vonde dagen, vinna over alt og bli ståande. Så stå då fast: Spenn sanninga til belte om livet, ta rettferda til brynje, og snør fredens evangelium til skor på føtene, så de er klare til å gå. Lyft trua høgt til skjold i alt som hender! Med det kan de sløkkja alle brennande piler frå den vonde. Ta frelsa til hjelm, og grip Andens sverd, som er Guds ord. Gjer dette i bøn, og legg alt fram for Gud! Be alltid, i Anden! Vak og hald ut i bøn for alle dei heilage.

Ef 6, 13-18

Sesjon

brenn dine ynskjer,
nye veks fram
frå oska stig det nye livet

det startar ved ytterkantane
av din eigen vilje
og innover -

kast dine våpen på fjorden,
i denne krigen er det sanninga
som skal rydde vegen

gjennom skytegraver og piggtråd,
over høge vollar, ragande tårn
og menneskehjarte -

Eg som gret

No var det ei kvinne der i byen som levde eit syndefullt liv. Då ho fekk vita at Jesus låg til bords hos farisearen, kom ho dit med ei alabastkrukke med dyr salve. Ho vart ståande bak Jesus, nede ved føtene, og gret. Så tok ho til å fukta føtene hans med tårene og tørka dei med håret sitt. Ho kyste føtene hans og smurde dei med salven. Då farisearen som hadde bede han heim, såg det, tenkte han med seg: «Var denne mannen ein profet, visste han kva slag kvinne det er som tek i han, at ho lever eit syndefullt liv.»

Luk 7, 37-39 

Eg som gret

det var eg som stod der,
gret mine bitre tårer
over eit liv på skakke,
så annleis enn mine draumar
så katastrofalt og totalt annleis
enn mine ynskjer og håp

det var eg som stod der,
gret mine triste tårer
over tapte framtidsdagar,
så tomme for fargar
så utruleg og meiningslaust tomme for
alt som gir ekte glede

det var eg som stod der,
gret mine tunge tårer
over eit sundslege hjarte,
så mørk og dyster ei historie
så ramsvart og kolande mørke
rundt senteret for mi sjel

det var eg som stod der,
gret mine blanke tårer
over føtene til ein som var rein,
så utskilt frå mine kvardagar
så lysande, håpefulle tankar han skapte;
for kanskje, kanskje, kanskje, kanskje -