Flytte fjella

Matt 8, 8-10:  
«Herre», svara offiseren, «eg er ikkje verdig til at du kjem inn under mitt tak. Men sei berre eit ord, så blir tenesteguten min lækt. For eg må sjølv lyda dei som er over meg, og eg har soldatar under meg. Seier eg til éin: ‘Gå!’ så går han, og til ein annan: ‘Kom!’ så kjem han, og til tenaren min: ‘Gjer dette!’ så gjer han det.» Då Jesus høyrde det, undra han seg og sa til dei som følgde han: «Sanneleg, eg seier dykk: Ikkje hos nokon i Israel har eg funne slik ei tru.

 

Puste eit ord

det var ikkje noko jordskjelv

anna enn i mitt eige hjarte

og dagen var vindstille og varm;

likevel var det som noko blas over ende

mine indre bilete

av verda

denne mannen, så roleg

med ei stemme eg knapt høyrde

over lyden frå alle menneska;

han ropte ikkje

gjorde ikkje noko nummer av seg,

berre var der –

med vakne auge, fokuserte

orda, så uverkelege;

dei var som eit livspust

frå ein annan dimensjon

og gjekk meir til lungene enn øyra

og guten på båra sette seg opp,

dødsskuggane kvarv under varmen

frå ein mann så annleis

enn våre målestokkar;

eit glimt av æva

midt i kvardagen

Luk 7, 11-17: 

 

Ut i striden

det er som noko kapslar inn

det sentrale, det viktige,

det som ligg innanfor

alt det skjøre, forgjengelege

og så altfor lett nedbrytelege

skalet – som er meg

eit vern rundt hjartet, eit skjold

for alle piler og kuler

som kan rettast mot sjela

og ånda lengtar etter fred,

tilbaketrekking

frå denne striden

men eg er ein soldat,

vegen eg går er ikkje min eigen

og orda eg talar

er ikkje mine;

Gud seier gå

eg går

Gud seier tal

eg talar

og i striden er dette mitt våpen;

at Ordet aldri sviktar

at trua held i stormen

at nåden gjer meg udødeleg

sjølv når eg fell

Inn eit framandt vindauge

eg ser inn vindauget

til dette andre livet

eg ikkje kan leve

ser alt som rører seg

så annleis, så framandt

i forhold til mitt eige

hjarte som bankar

i ei anna takt, ord

eg aldri kunne sagt

utan dette eine, store

som liksom kviler ein stad

langt der ute i æva

og held føtene mine

på bakken, i kontakt

med eigne røter

og ser inn vindauget

til eit anna meg,

den eg ikkje er

men ynskjer å bli

ynskjer å vere, ber

om å få verte

forandra av dette

ordet frå ei framand verd

Luk 10, 38-42: Medan dei var på veg, kom Jesus til ein landsby, og ei kvinne som heitte Marta, tok imot han i heimen sin. Ho hadde ei syster som heitte Maria, og Maria sette seg ved Herrens føter og lydde på orda hans. Men Marta hadde det så travelt med alt ho skulle stella til. Og ho gjekk bort til dei og sa: «Herre, bryr du deg ikkje om at syster mi lèt meg vera tenar åleine? Sei til henne at ho skal hjelpa meg.» Då svara Herren: «Marta, Marta! Du gjer deg strev og uro med mange ting. Men det er eitt som er nødvendig. Maria har valt den gode delen, og den skal ikkje takast frå henne.»