I det tomme

hjarta var tomme

alt var over

vi visste ikkje lenger forskjell

på dag og natt

og orda, rykta, om den tomme grava

glei unna som tåke og dogg

der var ikkje lenger noko

dei kunne feste seg til;

likevel gjekk vi

ja, likevel sprang vi

ville sjå dette, feie det unna

som tomme ord i ei tommare verd;

men steinen var borte

eit skal var alt som stod att

taust i sin tomme ro;

og hjarta vart fylte med tru!

Joh 20, 5-8: Han bøygde seg inn og såg linkleda som låg der, men han gjekk ikkje inn i grava. Simon Peter følgde etter, og han gjekk inn. Han såg linkleda som låg der, og duken som Jesus hadde hatt over hovudet. Den låg ikkje saman med linkleda, men samanrulla på ein stad for seg. Då gjekk den andre læresveinen òg inn, han som var komen først fram til grava. Han såg og trudde.

Måtte velje sitt fall

kroppen, min skjulestad i verda

slengt innover

ukontrollert

i eit vakuum etter orda

som fall

som ei rivingskule

mot sjølvmedvitet

ein implosjon i sakte fart;

eg ser framtida mi

gjennom andre auge,

ynskjer å snu

men veit

at éin veg må eg velje

så eg let kroppen flyte med

i dette vakuumet

etter orda, det ulukkelege

i å vite om sitt eige fall

før det skjer;

vite, og tvile

og tenkje at eg likevel skal gå klar

og vite

gjennom tvilen

at trass alle endringar og vendingar

vil det gå

- slik det alltid gjer -

som det går –

Mark 14, 29-30: Då sa Peter: «Om så alle vender seg bort frå deg – eg gjer det ikkje!» Jesus svara: «Sanneleg, eg seier deg: No i natt, før hanen gjel to gonger, skal du fornekta meg tre gonger.»

Jesus, bøygd

desse orda er ein vegg

mellom den blanke kunnskapsløysa

og eldgamle sanningar, skrivne

svart på kvitt

på huda;

Jesus, bøygd

over mine eigne føter

med vatn i hendene

og kjærleg vaskar han vekk støvet

frå tusen bakgater,

strevsame dagar og arbeid

for å få mat på bordet

dette er eit lerret

tømt for alle mine mislukka forsøk

på å skildre verda;

ei blank flate

og nye fargar

og Jesus, bøygd

over mine eigne føter

med eit kjærleg blikk

vaskar han vekk alt som gjekk gale

langs vegen som førte meg hit;

tusen ulike snublesteinar

og eg trakka på dei alle –

desse orda er ein vegg

og dette arket er eit lerret;

ingenting av det eg har opplevd

vil feste seg her,

for Meisteren står på kne, kjærleg

midt i min eigen kvardag

Joh 13, 6-7: Han kjem til Simon Peter, og Peter seier til han: «Herre, vaskar du mine føter?» 7 Jesus svara: «Det eg gjer, forstår du ikkje no, men du skal skjøna det sidan.»

Noko med auga

det hender noko med auga,

lyset som vandrar over himmelen

set sine spor

tvers gjennom linser og nervetrådar;

det var mørkt

som det mørkaste mørke

før lyset fylte himmelranda – endå ein gong

det hender noko med auga,

blikket som vandrar frå fjes til fjes

set sine spor

tvers gjennom sjel og hjarte;

det vert lyst

som det lysaste lyset

i det mørket vert jaga på dør – endå ein gong

Joh 12, 1: Seks dagar før påske kom Jesus til Betania, der Lasarus budde, han som Jesus hadde vekt opp frå dei døde.