Jesus, bøygd

desse orda er ein vegg

mellom den blanke kunnskapsløysa

og eldgamle sanningar, skrivne

svart på kvitt

på huda;

Jesus, bøygd

over mine eigne føter

med vatn i hendene

og kjærleg vaskar han vekk støvet

frå tusen bakgater,

strevsame dagar og arbeid

for å få mat på bordet

dette er eit lerret

tømt for alle mine mislukka forsøk

på å skildre verda;

ei blank flate

og nye fargar

og Jesus, bøygd

over mine eigne føter

med eit kjærleg blikk

vaskar han vekk alt som gjekk gale

langs vegen som førte meg hit;

tusen ulike snublesteinar

og eg trakka på dei alle –

desse orda er ein vegg

og dette arket er eit lerret;

ingenting av det eg har opplevd

vil feste seg her,

for Meisteren står på kne, kjærleg

midt i min eigen kvardag

Joh 13, 6-7: Han kjem til Simon Peter, og Peter seier til han: «Herre, vaskar du mine føter?» 7 Jesus svara: «Det eg gjer, forstår du ikkje no, men du skal skjøna det sidan.»