I det tomme

hjarta var tomme

alt var over

vi visste ikkje lenger forskjell

på dag og natt

og orda, rykta, om den tomme grava

glei unna som tåke og dogg

der var ikkje lenger noko

dei kunne feste seg til;

likevel gjekk vi

ja, likevel sprang vi

ville sjå dette, feie det unna

som tomme ord i ei tommare verd;

men steinen var borte

eit skal var alt som stod att

taust i sin tomme ro;

og hjarta vart fylte med tru!

Joh 20, 5-8: Han bøygde seg inn og såg linkleda som låg der, men han gjekk ikkje inn i grava. Simon Peter følgde etter, og han gjekk inn. Han såg linkleda som låg der, og duken som Jesus hadde hatt over hovudet. Den låg ikkje saman med linkleda, men samanrulla på ein stad for seg. Då gjekk den andre læresveinen òg inn, han som var komen først fram til grava. Han såg og trudde.