Vekst og fall - og Ein som er stabil

eg kjente plankane smuldre

mellom hendene mine;

spiker som rusta

knekte, vridde verktøy

i hender som ikkje lenger er unge

huset eg budde i krympa,

falt saman under tyngda av tida

- dekt av mose og gras og sopp,

og er ikkje lenger synleg

i den ville skogen

eg kjente orda smuldre

mellom leppene mine;

tapte lydar

meiningslause fraser

i ei verd som ikkje lenger høyrde

vegen eg gjekk er borte,

løyst opp i regnet og vinden

- alt eg kjente er tært bort

og ingen kan bere minnet vidare

til sist er det berre hjartet att

og han som held det i evige hender;

det gamle som stogga

og det nye som bankar

på impulsar i nåde ved Anden




Joh 6, 27: Arbeid ikkje for den mat som forgår, men for den mat som varer og gjev evig liv, den som Menneskesonen skal gje dykk. For på han har Far, Gud sjølv, sett sitt segl.