Alt

eg samla alt rundt meg

trekte opp ei grense i ytterkantane

og markerte alt innanfor

som mitt

her lagra eg opp smått og stort

og let eigedomen bløme

av alle slag vekstar

og tre

så starta eg å trekke inn andre ting

frå utsida – rette ut handa

greip og drog det til meg

som mitt eige

her bygde eg mitt tårn;

eg visste snart det meste som var å vite

og sola meg i glansen

av storslåtte konstruksjonar

men utanfor bleikna verda

vart ein ørken, ei vindfull øydemark

og innanfor grensene mine

byrja graset å visne

då såg eg på den aude verda

og alt eg hadde bygd til meg sjølv

eg kjende meg einsam –

så grenselaust, hjartesprengande einsam




1. Kor 13, 2:  Om eg har profetisk gåve og kjenner alle løyndomar og eig all kunnskap, og om eg har all tru så eg kan flytta fjell, men ikkje har kjærleik, då er eg ingen ting.