Inn i eit større rom

i dette rommet

er det eit usynleg lys,

alt då eg kom inn        kjende eg

usynlege strålar trengje gjennom

alle orda og alle blikka

utan at eg visste

kva det var

at i dette rommet, denne atmosfæren

av kjærleg omtanke

ligg ikkje stein på stein

utan at nokon har tenkt det,

som ein lyd eg kan høyre

utan å vite kor den kjem ifrå

så er det noko – mildt –

som grip meg        grip hjartet mitt

og held meg mjukt

mot eit større hjarte

og eg kan tømme orda mine ut

på dette golvet

framfor det eine Ordet

den eine Vinden, Auget som ser meg

Handa som ber meg

det nye Livet        

som no er i meg

fordi        Herren        lukkar meg inn

til denne heilage staden

og gir meg fred

Kol 1, 17: Han er før alt, og i han blir alt halde saman.