Ikkje no, ein annan gong...

Fire tenkte dialogar:

- Å sjå den kofferten, den passar perfekt når vi skal til Spania!
- Ja, vi kan kjøpe den når vi kjem tilbake og ser kor mykje pengar vi har att...

Sjef: Eg ser på papira dine at du er nyutdanna og kvalifisert til å jobbe hos oss. Ynskjer du jobben?
- Ja, til hausten. No må eg først kvile meg ut nokre månadar etter studiane...

- Gratulerer! Eg høyrde at du vann 1 million i lotto på laurdag! Har du vore og henta pengane?
- Nei, eg treng ikkje pengane før neste år. Eg skal hente dei då...

- Eg har lest om Jesus i Bibelen. Det er heilt utruleg, han kan tilgje oss, omskape oss og gje oss eit nytt og betre liv!
- Ja, det verkar bra. Eg skal sjå nærare på det når eg vert gamal og får betre tid...

Ikkje no, ein annan gong. Seinare. Når eg får tid. Eller lyst. Kanskje ein gong eg verkeleg treng det, då skal eg vurdere det. Akkurat no er eg altfor ung, altfor travel, altfor mange planar, altfor redd for å miste... ja, for å miste det eg har no.

Når eg blir gamal, då... då skal du sjå at eg skal vurdere det!

Forkynnaren 12, 1-7  (Mine kommentarar i parentes):

          Tenk på din skapar i ungdoms år,
          før dei vonde dagane kjem,
          før dei åra kjem då du må seia:
          «Eg har inga glede av dei»,
         
          før sol og dagslys,
          måne og stjerner blir mørke
          og skyene kjem att etter regnet.
         
          Då skjelv tenarane i huset,                     (armane)
          dei sterke mennene blir krokete.             (beina)
          Kvinnene som mel på kverna,
          held opp, for dei har vorte så få;           (tennene)
          og det mørknar for jentene som ser ut gjennom gluggane.        (auga)
         
          Begge dørene mot gata blir stengde,             (øyrene)
          og duren frå kverna blir døyvd.
          Ein står opp til fuglekvitter,
          men alle songens døtrer stilnar.
         
          Då ottast ein for kvar bakke,
          og farar lurer på vegen.
          Mandeltreet blømer,
          grashoppa slepar seg fram,
          og kapersfrukta brest
          medan mennesket går til sin siste bustad;
          dei som skal gråta, er alt på gata.
         
          Ja, tenk på din skapar
          før sølvsnora slitnar og gullskåla brest,                 (Livstråden/livet)
          før krukka går sund attmed kjelda
          og hjulet brotnar og fell i brønnen,                         (Døden)
         
          når støvet vender attende til jorda
          som det støvet det var,
          og ånda går til Gud, som gav henne. 

Det er i dag vi veit noko om. Ingen veit noko om framtida, og fortida er det for seint å gjere noko med. Det er i dag det er lurt å vende seg til Gud. Ikkje ein dag, ein gong, når og om og viss...