eg stabla orda framfor meg,
høge som tårn, store som fjell
let dei danne rekke på rekke,
i stadig nye variantar;
freista å bygge meg ei bru
over denne djupe kløfta
mellom gleda mi
og hjartet ditt,
ynskte at det som bur her inne
det som boblar som ei visse, eit nærvær
skulle kunne flyte over;
at du skulle forstå –
men orda når ikkje over
- dei er for små, for usle
alt glepp i det eg slepp gleda laus,
og ein molltone stig i frå djupet:
kunne du berre kjenne dette,
kunne du berre eige alt dette sjølv!
1. Pet 1, 8-9: Han elskar de, endå
de ikkje har sett han; han trur de på, endå de no ikkje ser han. Og de
jublar og er fylte av ei glede så herleg at ho ikkje kan tolkast med
ord, for de skal nå målet for trua: frelse for sjelene dykkar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar