I det stille rommet

det er i det stille rommet

eg kan høyre deg tale

orda,

substansen av ditt eige hjarte

omforma til lydar

kviskra gjennom lydlause rom

i tida, ut av tida, midt i mi eiga tid

og sanninga i det du seier

vert omdanna frå usynlege frekvensar

til meining – formande tale

som elektriske impulsar

direkte frå ditt eige hjarte

til mitt

og her, i det stille rommet

vert mine eigne tankar synlege,

som teikningar på veggane

lydar ingen menneske kan høyre

og i denne kvila

er det møtet mellom Gud og menneske

skapar og den skapte

finn si form, finn si meining:

midt i kvardagskaoset

finst der ein skjulestad med fred –

Mark 6, 31: Då sa han til dei: «Kom med meg til ein aud stad der vi kan vera åleine, og kvil dykk litt!» For det var så mange som kom og gjekk at dei fekk ikkje tid til å eta eingong.