Å bygge på sand

Det er ikkje så veldig populært å snakke om synd. Det er eit omgrep som ganske mange har stua vekk i ein støvete krok - noko som ein snakkar om på bedehuset, men som ikkje er så aktuelt elles.

Eg veit at det er ei slags verbal brannbombe å nemne kyrkjerådsvedtaket om likekjønna ekteskap og synd i same setning, men eg trur likevel at det er naudsynt. Fordi Guds ord er klart på det at homoseksuelt samliv er synd (kjernevers her er 1. Kor 6, 9 og 1. Tim 1, 10) Då vert det dessverre umogleg for oss som tek Bibelen på alvor å seie at det er heilt greit. Og endå meir umogleg å snu om på bibelversa og seie at Gud kan velsigne synda. Det går på tvers av heile den kristne læra.

Dessverre har det danna seg eit bilde av at vi kristne er imot homofile, eller at vi ser på homofilt samliv som ei verre synd enn andre. Dette er ikkje realiteten. Dei før nemnde versa nemner ei rekke andre synder, som også diskvalifiserer oss menneske som verdige til Himmelen. Og elles i Bibelen kan ein finne nemnt andre typar synd, og dei fleste av oss blir ramma av mange av desse lovene. I 1. Kor 6, 9 står det for eksempel om det å vere grådig. Her står om avgudsdyrking - altså det å setje andre ting framfor Gud. Her kan vi nok kjenne oss skuldige nokon kvar. Og kva med kategorien "spottarar"? Om eg ikkje akkurat går rundt og spottar så mange openlyst, så veit Gud at negative tankar om andre poppar opp rett som det er. Ein annan stad, i bergpreika, står det at den som kallar eit anna menneske for "ein gudlaus narr", fortener helvetes eld (Matt 5, 22) Og i Bibelen står det mykje om det å elske sin neste som seg sjølv. Dette, og andre ord i Bibelen, slår hardt ned på egoisme.

Kort sagt: Bibelen sidestiller homofilt samliv med det å tenkje dårleg om andre. Den kallar begge deler synd, og begge delane stengjer oss ute frå Himmelen.

Kva skal vi då med kyrkja? Jo, når eg går i kyrkja (Eller søker til Gud generelt), så er det fordi eg er avhengig av Jesus. Eg treng hans nåde, hans tilgjeving og hans hjelp til å leve eit betre liv.

Det siste eg treng når eg kjem til kyrkja, er ein prest som seier: "Gud velsigne deg, grådige menneske. Det er heilt greit å vere grådig - gå bort og begjær alt du vil!" Viss kyrkja på denne måten skulle seie noko heilt anna enn Bibelen, og altså presentere det slik at desse negative sidene ved meg sjølv, som eg strevar med, er heilt ok - kva skal eg då med kyrkja? Kva skal eg då med Jesu død og oppstode?

Det er dette som er det store problemet med det nye kyrkjerådsvedtaket. Kyrkja begynner å tale imot Guds ord, og kva i all verda skal vi då med kyrkja?

Slik eg ser det, sit heterofile meg og homofile "Emil" på same benk, med same behov for Guds nåde og same behov for å høyre Jesu ord: "Så dømmer ikkje eg deg heller. Gå bort og synd ikkje meir!" (Joh 8, 11)

(Og kyrkja kan umogleg leve med to syn i denne saka. Ein kan ikkje seie ja og nei på same tid. Det er umogleg å seie: Bibelen er grunnvollen, og samtidig: Bibelen tek feil. Det trur eg alle forstår, til og med dei biskopane som er så opptekne av "einskap" at dei splittar kyrkja)