Ein fange vert fri

eg bygde meg ein mur

av gull

edelsteinane blenka

på innsida

utsida kledde eg

med piggar av jern og mismot

så kom dei

alle desse svake svoltne små

og eg kan vel ikkje hjelpe alle

så eg drog for gardinene –

den natta lytta eg til ropa

som ikkje lenger var mange        men eitt

og det var ikkje lenger spinkle ord

men eit løvebrøl

og        eg kraup saman på golvet

medan murane rasa;

eit lite barn steig fram

med djupe auge og fillete klede

og eg såg

det var meg sjølv

 

Ordt 14,31: Den som undertrykkjer den svake, håner hans skapar, den som hjelper den fattige, ærar Gud.

Audur Ava Olafsdottir: Stiklingen

Dette er ei av dei rolegaste, mest jordnære og vakraste kjærleiksforteljingane eg nokon gong har lese! Olafsdottir tek oss med inn i livet til to ungdomar som prøvar å finne ut av liva sine. Etter ei kvart natt saman, har dei fått ei dotter, men har elles ikkje så mykje med kvarandre å gjere.

Hovudpersonen, guten i forholdet, legg ut på ei reise. Han er svært interessert i plantar og hagebruk, og har fatta interesse for ein gamal klosterhage i Sør-Europa. Han tek med seg ein stikling heimanfrå Island, og er snart travelt oppteken med å fikse opp den  historiske rosehagen og samtale med pater Thomas. Presten får ei slags mentorrolle for den unge guten.

Så kjem mor til dottera hans på besøk, og ynskjer at han skal ta vare på dottera medan ho skriv ei større oppgåve i studiet sitt. Dette veltar om på livet hans, og han må finne seg til rette i rolla som far, og kanskje også som kjærast!

Språket er lett og elegant, og personane så nære det verkelege livet at det er som me står på utsida vindauget og ser inn i kvardagsdramaet, og alle lydar vert dempa av glaset mellom oss. Samtidig vert me også godt kjent med hovudpersonen sine bekymringar og kvardagstankar, og her er mykje ein kan kjenne seg att i!

Denne boka bør du unne deg å lese!

Overflod

det kjem veltande vatn

frå ei opa kjelde i det evige berget

straumar av

levande vatn

til tørste strupar

vatnet fyller landet

stig over føter kne magar hovud

til alle

(som vil)

kan leggje på svøm –

Joh 1,16: Av hans overflod har vi alle fått, nåde over nåde.

Arto Paasilinna: De uhengte uslingenes urtehage

Kva får du om du set saman ein undercover politietterforskar, ein vakker urteekspert, ei streng mor, ein flygar med hang til kidnapping, ei kilometerdjup gruve som skjuler store hemmelegheiter, ein postpakke fylt med jord, femti stolne motorsyklar, ein grusam ektemann (som visstnok skal vere død), femten næringslivstoppar på tur til Montevideo og ein flåte på veg nedover ei ukjent elv? Då får du endå ein sprø roman frå Arto Paasilinna si hand!

Som vanleg er det berre fantasien som set grenser for Paasilinna si forteljing. Personane i seg sjølve er seriøse og fokuserte på sine ting, men situasjonane dei kjem ut for, både medvite og ved uhell, er både utrulege og komiske.

Paasilinna syr saman hendingane med sikker hand. For dei som likar forteljingane hans, vil "De uhengte uslingenes urtehage" føye seg inn i rekka av god lesing!

Inn i eit større rom

i dette rommet

er det eit usynleg lys,

alt då eg kom inn        kjende eg

usynlege strålar trengje gjennom

alle orda og alle blikka

utan at eg visste

kva det var

at i dette rommet, denne atmosfæren

av kjærleg omtanke

ligg ikkje stein på stein

utan at nokon har tenkt det,

som ein lyd eg kan høyre

utan å vite kor den kjem ifrå

så er det noko – mildt –

som grip meg        grip hjartet mitt

og held meg mjukt

mot eit større hjarte

og eg kan tømme orda mine ut

på dette golvet

framfor det eine Ordet

den eine Vinden, Auget som ser meg

Handa som ber meg

det nye Livet        

som no er i meg

fordi        Herren        lukkar meg inn

til denne heilage staden

og gir meg fred

Kol 1, 17: Han er før alt, og i han blir alt halde saman.