For alle oss som set pris på gospelmusikken til Jessy Dixon, var det litt leit å høyre at han døydde forrige måndag. Det er ei stund sidan eg har lytta på han, men no måtte eg hente fram Nina sine gamle plater og høyre litt. Det er friskt, det er gladmusikk og tydeleg bodskap, det er gospel på sitt beste!Det er kanskje litt ironisk og lytte til live-plata akkurat no, men viss ein går litt djupare enn sjølve orda, så er det plutseleg ikkje så veldig ironisk likevel. For er det ikkje nettopp det Jessy Dixon er no, live? Han trudde på ein levande frelsar, den einaste vegen til frelsa. Han sang om han, og vitna om han, og no har han omsider fått møte han ansikt til ansikt!
At han døydde er sjølvsagt leit for familien hans, og det er vemodig for oss som har hatt glede av musikken hans. Men for Jessy sjølv? Ikkje så veldig trist, trur eg. Tvert om!
Eit par godbitar frå det store repertoaret hans:
Nok ein trushelt har forlate oss. Nok ein trushelt har nådd målet.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar