Kyrkja - første steg mot fridomen

For oss som meiner at staten har hatt altfor mykje makt i den norske kyrkja, var det ein god dag på måndag, då kyrkja og staten tok det første steget på vegen mot deling.















Det som gler meg mest med denne delinga, er at det er dei kyrkjelege organa som no får velje sine eigne biskopar. Håpet mitt er, på sikt, at ein då kan få valt biskopar som er meir bibeltru. Viss då utviklinga som har vore i kyrkja dei siste åra går an å reversere. Eg vel å vere optimistisk nett no, og be om at det vil skje!

Likevel løyser dette sjølvsagt ikkje alle bekymringar rundt kyrkja. Den største "klampen om foten" i kyrkja i dag, er utdanningsinstitusjonane, som dessverre har brukt stillinga si feil så altfor lenge. I staden for å utdanne brennande vitner for Jesus, utdannar dei trusskeptikarar og liberale bibeltolkarar. Det vert sjølvsagt utdanna ein del bibeltru og stødige prestar også, men det er ikkje i utdanninga si dei har lært å stole 100 % på Bibelen og Jesus. (I alle fall viss ein skal tru det ein leser og høyrer om utdanningsinstitusjonane, og fylgjer med i debattar der lærarar derfrå deltek)

Mange har uttrykt bekymring for Noreg som kristent land no når evangelisk-luthersk kristendom ikkje lenger er offentleg statsreligion. Eg trur denne bekymringa er grunnlaus. Det som gjer Noreg til eit kristent land eller ikkje, er om menneska som bur i landet er truande og deltek i kyrkjelydsarbeidet på sin heimstad. Det er forholdet til Jesus som tel for Gud, ikkje om ein bur i eit kristent, humanistisk eller muslimsk land. Ei endring av grunnlova fører ikkje til at vi som trur plutseleg mistar trua. Inga lov kan ta Jesus frå meg.

Eg trur tvert om at det er sunt at det er eit skille mellom stat og kyrkje. Staten si oppgåve er ikkje å evangelisere, og kyrkja si oppgåve er ikkje å drive politikk. La politikarane fordele penger og lage rettferdige lover (for det er jo det som er jobben deira), og la prestane evangelisere og male Kristus krossfesta for auga våre. Viss ein prest eller to skulle slumpe til å lese dette: Neste gong eg kjem til Gudsteneste, ynskjer eg å høyre forkynning om Jesus, Gud, trua og det kristne livet. Eg ynskjer å få høyre om lova, og evangeliet som bergar meg ut frå lova si straff. Vil eg høyre svada og mellommenneskeleg pjatt, låner eg heller ei bok av Paulo Coelho.

Og så var det flagget då. Korleis skal vi forholde oss til det, i ein stat som ikkje lenger er definert som "kristen". Enn sei nasjonalsongen, som legg så stor vekt på Gud og hans vern, at ein må klippe ganske mykje vekk frå den viss den skal bli nokonlunde nøytral. Eg las i avisa i dag at ein prest meinte vi burde ta vekk korset i flagget, sidan Noreg no er ein sekulær stat (VL-artikkel).

Eg syns dette er eit litt rart argument. Og særleg rart at det kjem frå ein prest, av alle ting! Sjølv om vi ikkje lenger har statskyrkje, kan ein ikkje berre sette strek over vår tusenårlange kristne tradisjon, og bandet mellom stat og kyrkje er fortsatt sterkt.

Dessutan har flagget så sterk symbolverdi, at eg trur ikkje folk, sjølv ikkje den mest hardbarka ateist, ville syns det var naturleg å endre flagget. Kors eller ikkje, flagget vårt symboliserer landet vårt, og å endre det vil røre ved vår (i alle fall min) identitet som nordmann. Eg håpar verkeleg at dei aldri rører flagget vårt!