Gunnar Sønsteby, landets til no høgast dekorerte borgar, er død. For
slike som meg, som er glad i historie og har lest uttallige bøker om 2.
verdskrigen, er Sønsteby ein sjølvskriven helt. Sjølv om det ikkje er så
unaturleg at menn på over nitti år dør, er det likevel vemodig.Eg har lest ein del om store militære slag, og det som fascinerar meg mest er psykologien som ligg bak. Kva tenkjer leiarane, kva slag haldningar viser dei og kva for ein ideologi fylgjer dei? Krigspsykologien er mykje meir spennande enn sjølve kamphandlingane (i alle fall etter mi meining). I den samanhengen er Gunnar Sønsteby ein spennande mann, for det motet og handlekrafta han viste medan det storma rundt han, er imponerande. Han sykla altså rundt i gatene og planla aksjonar og tiltak for å svekke okkupasjonsmakta, samtidig som han lenge klarte å halde identiteten sin skjult. Tyskarane må ha slått i veggen av frustrasjon ganske mange gongar over denne "usynlege" motstandaren.
Sjølv om han er ein dekorert helt, og har vunne seg eit stort namn, verka han aldri blasert eller overlegen. I dei intervjua og reportasjane eg har sett han, har han vore roleg og jordnær, og med glimt i auget. Det står også respekt av den store innsatsen for å undervise og fortelje om 2. verdskrigen, og kampen for demokrati og mot fascisme.
For nokre år sidan vart han fotografert av fotograf Morten Krogvold. Det resulterte i blant anna dette stilige bildet:
Slik er det eg vil hugse han. Eit vakent blikk og ei rank haldning. Nazistane klarte ikkje å knekke han, og han stod oppreist heile livet.
Kvil i fred, Gunnar Sønsteby!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar