Fridom!

Eit av dei beste orda eg veit om, er ordet "fridom". Nest etter ordet "kjærleik", er det kanskje det viktigaste ordet som finst.

Det er mange aspekt ved ordet fridom. Det går for eksempel an å ha for mykje fridom. Viss ingen forventar noko av deg, ikkje stiller nokon krav. Visss du får lov til å ture fram nett slik du vil, utan at nokon gjer det minste forsøk på å korrigere, har du for mykje fridom. Berre at då er ikkje fridomen fridom lenger, den er blitt eit forvridd skuggebilde av fridomen. For å kunne vere fri, må ein nemleg vere bunde til noko!

Det høyrest kanskje paradoksalt ut, men det er likefullt sant. Eg skal gje nokon eksempel som viser at det er sant, og eg begynner med mitt eige privatliv:

Viss eg skal ha det bra, er eg avhengig av at familien min har det bra. Viss eg veit at ungane ligg og søv godt og trygt i sengene sine, og viss eg veit at kona har det bra, at neste skuledag er ferdig førebudd og at eg har fått gjort det husarbeidet eg hadde planlagt å gjere, då kan eg setje meg ned med ei bok og lese, og verkeleg kose meg. Først når alt rundt meg er ok, kan eg sjølv glede meg over å gjere det eg har lyst til! Eg kan sjølvsagt berre la vere å bry meg om det andre, men noko glede av det får eg ikkje. Og då vil eg ikkje kjenne meg fri, men tvert om bunden av mitt eige dårlege samvit.

Ein annan stad der det er nettopp krava, reglane og det å vere bunden til noko anna som gjer fri, er i trafikken. Eg kan setje familien min i bilen, køyre heimanfrå og heilt til besteforeldrene og parkere trygt på tunet deira. Den einaste grunnen til at dette er mogleg, er at alle vi billistar er bundne til trafikkreglane. Alle veit at vi skal køyre på høgre sida av vegen, alle veit at vi skal stoppe for raudt lys og alle veit at vi må halde fartsgrensene (sjølv om nokon av og til gløymer særleg denne regelen). I den augneblinken at nokon trur dei vert meir frie i trafikken viss dei køyrer nett slik dei sjølv vil, er fridomen slutt for oss andre. Då vert det utrygt og farleg.

Til slutt eit nasjonalt eksempel. Vi er alle bundne av dei norske lovene, og vert straffa viss vi bryt dei. Nokon ser på desse reglane som begrensande og ubehaglege, men tenk korleis det hadde vore viss vi ikkje hadde eit felles lovverk! Viss ingen hadde blitt straffa for å stele, og ingen lærte borna at det er gale, hadde tinga våre raskt skifta eigar... Om det hadde vore lov å drepe den du ville, ville det vore svært ubehagleg å ferdast i det offentlege rom... Anarki er ingenting å trakte etter, og er slett ikkje vegen til fridom. Det hadde tvert om vore vegen til det største fengsel av alle, der kvar mann sit innesperra bak eigne dører og er redde for å gå ut.

Tre eksempel som viser at det å vere fri, samtidig vil seie å vere bunden til noko.

Som kristen veit eg at dette gjeld på eit mykje høgare plan også. Skal eg kunne vere fri som menneske, skal eg kunne glede meg fullt ut over livet og verda, nyttar det ikkje å skjere seg laus frå Gud. Tvert om. Først når eg lar Gud ta styring i livet mitt, vert eg verkeleg fri og kan eg oppleve den største av alle gleder. Først som "Kristi slave" (1. Kor 7, 22) får eg oppleve at lenkene vert kutta, børa teken av ryggen min og hjartet mitt sett fri frå slaveriet i verda. Eg er ikkje lenger ein fange, eg er fri i Kristus!

1. Kor 7, 23: De er kjøpte, og prisen er betalt. Så bli ikkje slavar for menneske.

Som Guds born er vi kjøpte frie av han. Vi er bundne til Gud, men samtidig så frie som det går an å bli! Som Kristi frie slavar er det viktig at vi ikkje blir slavar for menneske. Ingen menneske har rett eller makt til å binde oss. Dei kan knuse kroppen min, men eg er likevel fri. Hjartet mitt har Jesus kjøpt fri, og ingen skal få gjere meg til slave for nokon andre enn Kristus sjølv!