Miste av syne

kven visste vel om tyngda

av dette mørket

som hadde lagt seg

som eit blylodd

over sjela di;

kven tenkte lenger

enn til sitt eige hjarte,

uvissa over framtida

som no såg ut til å synke

mot unåelege havdjupner

vi gjekk i ein dis,

ensa ikkje anna enn frykta

skriven i bankande blod

der auga leita etter feste,

og i frykta mista vi deg av syne;

så vi let deg gå,

let deg kjempe aleine

mot mørket, mot redsla

som greip deg så mykje sterkare

enn nokon av oss kunne fatte –

Matt 26, 38-40: Då sa han til dei: « Mi sjel er sorgtyngd til døden. Ver her og vak med meg!» Så gjekk han eit lite stykke fram, kasta seg ned med andletet mot jorda og bad: «Far, er det råd, så lat dette begeret gå meg forbi! Men ikkje som eg vil, berre som du vil.» Då han kom tilbake til læresveinane, fann han dei sovande, og han sa til Peter: «Så makta de ikkje å vaka med meg ein einaste time?