Skuggen av eit svik

ropet festa seg til trestammane,
la seg som eit vokslag
over plantar, blomar, blad og
alt

ekkoet slo tilbake
frå dette vi kjente til – før
som verda

ropet festa seg til hjartet
etter å ha knust seg veg
gjennom øyregongar
nervebanar
blodomløp
og samvit,
la seg som eit lag av tjære
vi knapt klarte puste i – fastklemte
under børa av våre eigne handlingar

alt vart så lyst og klårt
i dette ropet;
tidlegare svevde vi saman med lydane
og var ein del av sjølve gleda

no stod vi att
som svarte skuggar
i ferd med å gli bort, renne vekk
tilbake
          til molda Gud henta oss ut av

1. Mos 3, 9: Men Herren Gud ropa på mannen og sa: «Kvar er du?»

Manuskript

når du ser heile historia om deg sjølv

ligge framfor deg

som eit ope manuskript

du er sjølv regissør

og har skrive deg inn i hovudrolla

ikkje som den strålande helten,

som den munnrappe, glitrande

superhelten

som reddar verda med muskelkraft

og kløkt

men som ein audmjuk tenar

eit blødande, lidande menneske

knekt under all verdas bører

og likevel går du inn i det store spelet

med opne auge, ope sinn

for du kjenner kampen,

du kjenner verda

og veit –

det er den einaste måten

å vinne



Matt 16, 21: Frå den tid tok Jesus Kristus til å gjera det klårt for læresveinane at han laut fara til Jerusalem, og at dei eldste, overprestane og dei skriftlærde skulle la han lida mykje. Han skulle bli slegen i hel, og tredje dagen skulle han reisast opp.

Den nye fødsel

så fell frøet i jorda

strekk sine ørsmå armar

utover landskapet

i det som er meg

trekk ut næringsstoff

bryt dei ned

til noko grunnleggjande lite

som kan puslast saman att

til noko større og betre

ei plante strekk seg

mot lyset

frå Guds himmel –

ein dag vil jorda vere tømt

og alt som står att

er det nye treet

- ditt ord har då bygd meg på ny

Joh 12, 24: Sanneleg, sanneleg, eg seier dykk: Fell ikkje kveitekornet i jorda og døyr, blir det verande berre eitt korn. Men døyr det, gjev det stor grøde.