Eit ord i jorda

så ofte eg såg deg gå

gjennom gatene;

lute skuldrer

subbande føter

blikket i bakken, unnvikande

liksom redd for å vise att

i våre reaksjonar

men eg sa aldri noko

ikkje eitt ord

ikkje før den gongen vi venta

på den same bussen, saman

i skuret i le for regnet

og eg tok mot til meg;

sa det var godt å sjå deg

at eg alltid vart glad for å sjå deg

at du høyrde med

her

i lag med oss andre

kor eg såg lyset i auga dine blenkje

skuldrene litt strammare

ryggen litt rakare

orda, nølande – eit svar

og eg smilte til deg

og lurte, med meg sjølv

kvifor eg aldri sa noko før –

Joh 12, 24: Sanneleg, sanneleg, eg seier dykk: Fell ikkje kveitekornet i jorda og døyr, blir det verande berre eitt korn. Men døyr det, gjev det stor grøde.