Inkarnasjonen

Ei av dei største og mest uforståelege av Guds handlingar, er inkarnasjonen. Eg forstår ikkje fullt ut kvifor han ynskte å skape verda. Kva skulle han med ein klode full av plantar, dyr og menneske? Viss eg legg godviljen til, kan eg likevel fatte at ein Gud som elskar å skape, kunne finne på å skape eit univers som vårt.

Eg forstår også, til ei viss grad, at Han ynskte å gje menneska fri vilje. Vi er jo skapte i hans bilete, og han ynskte å ha fellesskap med oss. Det er ikkje særleg kjekt å kommunisere med robotar. Det veit alle som har ei datamaskin som ikkje heilt virkar som den skal. Den fattar INGENTING av det du seier til den, og eg kan kalle den akkurat det eg vil utan at den bryr seg (Akkurat det kan jo til tider vere like greit...) Det som er spennande med å leve i eit fellesskap med andre menneske, er jo nettopp det at vi er ulike individ med ulike ynskjer, og så må ein tilpasse seg, samhandle, kompromisse og kommunisere og alt det andre som må til for å få det til å fungere. Det er det som gjer det kjekt! (Og her passar det kanskje å føye til at eg aldri har forstått fnugget av poenget med å vere diktator. Kva er det som skal vere så kjekt med å sitje på toppen og kreve at alle andre skal følgje din vilje? I min verden er ein slik tanke eit mareritt.)

Så var det inkarnasjonen då. Menneska snur seg vekk frå Gud, dei fylgjer sin eigen veg. Eg kan jo forstå at Gud då vart fortvila. Og sint. Og frustrert. Eg kan også forstå at han ynskte å opprette det gode forholdet. Men på denne måten? Å fornedre seg sjølv på den måten han gjorde? Det fattar eg ikkje. Om eg hadde klart å skape ein koloni med maur, som valgte å snu meg ryggen og gjere nett kva dei ville, så trur eg ikkje at det å bli ein maur sjølv og la dei eg hadde skapt drepe meg, vere den første tanken som falt meg inn. Eg ville vel heller tenkt noko i denne duren: Ja ja, då får eg starte på nytt... Slik er eg. Heldigvis er ikkje Gud slik, må eg vel seie då. Han kunne jo berre knipsa jordkloden inn i sola, og bygd ein ny klode her i staden, med nye menneske som faktisk ville ha fellesskap med han.

Gud er så annleis enn meg. Han tenkjer så mykje større og betre, at eg klarar ikkje å fatte det. Eg kan berre registrere det som er gjort, og takke og bukke.


Gud valte å bli menneske, han valte å bli sårbar, knusbar, liten og døyeleg. Han valte å la seg knuse av dei han elska. Han valte å lide i stilla, døy ein fornedrande død, bli gravlagt i den fjellgrunnen han sjølv hadde skapt. Av dette les eg fleire ting: For det første såg ikkje Gud på jorda som eit leiketøy. For Gud var skapinga av jorda ei bevisst og svært seriøs handling. Det var ikkje noko han gjorde ein dag han keia seg, nei, det var eit målbevisst prosjekt. For det andre elskar Gud oss så høgt at han ikkje skyr nokon midlar for å få oss tilbake. Ikkje ein gong det å ofre sitt eige liv. Hadde vi no endå stått her nede og ropt eit høgt og samstemt klagerop og bøn om frelse og utfriing, eit rop så sårt og bønnfallande at det greip hjartet hans og gjorde at han tenkte: Ok då, så skal eg komme og redde dykk. De har sjølv rota dykk ut i dette uføret, men sidan de ber meg så inderleg skal eg komme og berge dykk. Hadde det vore slik, hadde det i det minste vore begripeleg.

Men det er ikkje slik, snarare tvert om. Det er meir at vi står med ryggen til Gud og puslar med vårt, prøver så godt vi kan å oversjå at han er der og håpar at han ikkje legg merke til kva vi gjer på. Det er meir at vi spring for livet, i feil retning, for å prøve å skjule oss og gøyme oss sjølve og våre handlingar for han. Det er meir at vi står og ristar på skuldrene og seier "So what?".

Gud kom likevel. Han vart menneske. Inkarnert. Heilt og fullt menneske, inn i si tid og sin kultur. Vi kan sjå han i historieboka vår, han vart ein del av livet på jorda. Han sa frå seg si allmakt, og vart sårbar:

Han var i Guds skapnad
og såg det ikkje som eit rov
å vera Gud lik,

men han gav avkall på sitt eige,
tok ein tenars skapnad
og vart menneske lik.

Då han stod fram som menneske,

fornedra han seg sjølv
og vart lydig til døden, ja, døden på krossen.

(Fil 2, 6-8)

For Gud var nok dette eit stort offer. For oss er det vår einaste redning. Takk Gud for inkarnasjonen!

Til slutt ein song som eg plar lytte til med stor takksemd. "Breakable" ("Knusbar") er ein vakker song, som set fingeren på nettopp dette med inkarnasjonen og det store med at Jesus vart født som menneske.