Eksynyt

Eg hadde aldri, og då meinar eg ALDRI, verkeleg, trudd at eg nokon gong skulle komme til å like musikk med merkelappen "metal" klistra til anmeldingar på musikknettstader. Metallmusikk! Berre ordet gir meg litt dårlege vibbar, og eg ryggar unna. Metal er ikkje meg. Eg likar rock, javisst, og ganske mange andre ulike sjangrar. Men metal? Nei takk! Ikkje hardrock heller, for den saks skuld.

Men det var visst før. Før høyrde eg nesten berre på songar i poprock-segmentet. No har eg begynt å setje mykje meir pris på rolegare musikk. Klassiske verk (Då snakkar eg meir om klassisk som i Charles Wesley og Fanny Crosby, musikk som eg før berre høyrde på bedehuset, men som eg no plutseleg kan sitje og høyre på høyretelefonane mine...) og roleg lovsong. Balladar og viser. Fortsatt høyrer eg svært mykje på pop og rock. Og no altså ... metal?

Eg kryssa vel for såvidt ei linje då eg for halvanna år sidan høyrde Skillet, og likte musikken. Dei er noko hardare i stilen enn det eg er vant til å høyre på. Men altså, i små dosar var det kjekt å høyre!

Nyleg oppdaga eg gruppa HB frå Finland. Eller, gjenoppdaga må eg vel eigentleg seie, sidan eg har lese om dei tidlegare, og høyrt mykje positivt om dei, særleg om solide kristelege tekstar. Dei var likevel aldri noko interessante, sidan dei song på finsk... og altså spelte metal, ein sjanger eg per def ikkje er så begeistra for. No har dei gitt ut ei plate på engelsk, "The battle of God". Eg tenkte eg skulle gje dei ein sjanse, og sette på ein song. Min første tanke var noko sånn som "Metall? Dette?" Songen eg høyrde var denne:



Kanskje ikkje så rart at eg begynte å lure, eller? Dette var jo faktisk mykje rolegare enn det eg vanlegvis høyrer... Og ein flott lovsong! Så tekstmessig svarte dei då forsåvidt til forventningane.

Også dei meir ... metalliske? songane på plata har eit veldig melodisk preg. Så har eg då også funne ut at stilen vert kalla "symfonisk metal", så det er kanskje det som er forklaringa på at eg likar dei så godt? (...)

Ein favoritt så langt, er songen "Lost". Den er nok meir representativ (utan at eg her kan slå det fast, sidan dei er eit heilt nytt bekjentskap) for stilen til HB, og har ein flott tekst. Berre høyr:




Så har eg i alle fall lært meg det, at ein ikkje bør dømme ein artist ut frå kva for ein merkelapp som er festa på. Då kan ein jo kanskje gå glipp av musikk ein faktisk liker!

Ole

PS! "Eksynyt" er det finske namnet på songen "Lost"!