Litt tenking

No har det seg slik at eg sit her og tenkjer. Mot alle odds, må eg vel seie då, i alle fall viss eg skal ta på alvor dei som hevdar at kristne (feil nr. 1) som hevdar verda er skapt (feil nr. 2) ikkje tek innover seg dei vitskaplege bevisa (Eller "bevisa", som eg helst likar å skrive det) og brukar hjernen feil, for lite eller overhovudet ikkje veit kva hjerne er i det heile.

Heldigvis er det ikkje så mange som meinar dette. Dei fleste (vel eg å tru, i alle fall) er klar over at det finst ulike meiningar her i verda, og at vitenskapen endå ikkje har full oversikt over alt. Ikkje verda slik den er no, og i alle fall ikkje slik verda har vore før, eller slik den kjem til å bli ein gong. Det er mykje gjetning ute og går, og slutningar tekne på svakt grunnlag. Difor er dei fleste fornuftige menneske ikkje så fiendtleg innstilt ovanfor oss kristne, sjølv om dei er usamde og meiner vi tek feil. Og det er sjølvsagt noko heilt anna. Eg er også usamd med andre og meiner dei tek feil, for eksempel evolusjonistar og neodarwinistar, utan at eg dermed, på nokon som helst måte, kjem til å hevde at dei manglar hjerne.

No er eg lærar, og fagfeltet mitt er først og fremst pedagogikk. Eg underviser i blant anna matematikk og naturfag, utan at eg dermed kan påberope meg nokon som helst ekspertkompetanse innan faga. Det er ikkje så veldig avanserte ting vi driv med i ungdomsskulen, sjølv om det er vanskeleg nok for tenåringane (Som difor treng oss pedagogar). Likevel har eg kunnskap om ein god del modellar som har vist seg å fungere når ein skal forklare verda. Slik som drivhuseffekten, atommodellar, periodesystemet, Newtons lover, Keplers lover, vasskrinslaupet, tyngdekrafta, fusjon, fisjon, massenergilova osv. Vi veit faktisk mykje om korleis verda fungerer, om ikkje alt.

Og då sit eg her og gjer meg opp nokre tankar (sic!) og spørsmålsstillingar. For det første tenkjer eg på vitskapen si historie, og kor ofte ein har måtta korrigere det ein tidlegare trudde. Nye hypoteser og teoriar har teke over for gamle, ganske enkelt fordi dei viste seg å vere betre. For eksempel då dei fann ut at jorda går rundt sola og ikkje omvendt, og dei gamle vitskaplege tesene måtte endrast. Vi har ingen garanti for at det same ikkje vil skje igjen, og då særleg når det gjeld eit felt som ligg så til dei grader i mørket som det universet si forhistorie gjer.

For det andre gjeld det termodynamikken si første og andre lov: Energi kan ikkje oppstå eller bli borte, berre gå over i nye former. Jorda får heile tida tilført ny energi frå sola. Det er dei grøne plantene som hovudsakleg tek opp energien, og derifrå går den over i nye former. For kvar nye overgong, mistar energien kvalitet. Den vert stadig mindre nyttig for oss. Mykje går tapt i lys, varme og rørsler som vert absorberte av den mykje større jordkloden. (For eksempel kan du akkurat no trampe tusen gonger i golvet. Du vert garantert sliten = du brukar mykje energi. Men etterpå, kor er rørsleenergien blitt av? Det meste er absorbert av jorda, du har blitt varm pluss at golvet kanskje har blitt umerkeleg litt varmare.) Så kan vi tenkje oss ei jord utan organisk liv. Berre mineral, metall, gassar og vatn. Kva skal fange opp energien, og vidareføre den? Steinane vert varme, vatnet også, men denne varmeenergien kan då umogleg overførast til molekyl som vert tilskunda å kople seg saman til faste strukturar? Kroppen vår treng nemleg heile tida tilførsel av energi, sjølv dei minste cellene, og vi er heilt avhengig av biologisk liv, grøne plantar, for å få tak i energien. Med min enkle hjerne vil dette vesle resonnementet bunne ut i: Dei påståtte første urcellene kunne umogleg oppstå, rett og slett på grunn av energimangel! (Men no er eg på tynn is, for det kan jo hende at forskarar har funne ut at dette faktisk er mogleg, sjølv om det verkar imot naturlovene)

Og når eg først er inne på naturlovene: Legg ein del aminosyrer, mineral, feittmolekyl, pittelitt metall, oksygen og litt andre utvalte stoff oppi eit kar med vatn, og la det stå i sollys så lenge som mogleg, helst eit par milliardar år. Kor stor er sjansen for at stoffa koplar seg saman til noko logisk, velfungerande og organisk? Noko som held saman, kan formeire seg, ta til seg næring, kvitte seg med avfallstoff, reagere på endringar i omgjevnadane osv. Eg har eit forslag til kor sannsynleg det er. Her er talet, sjå godt på det (kanskje dukkar det opp i naturfagbøker om hundre år?): 1 til 228 748 550 000 000 044 884 477 233 333 938 336 353 736 374 488 575 646 474 838 383 833 333 388 374 711 102 928 38 387 444 747 474 746 464 636 363 738 484 848 383 737 373 799 552 776 839 647 294 370 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 000 003. Sannsynlegvis er sjansen endå mindre, men det var så mange tal eg gadd skrive klarte å rekne ut.

Med tanke på kor lovmessig naturen er, kor logisk og velfungerande og ikkje minst tilpassa og strukturert, er det neste eit under (ja, eg trur på under!) at nokon får seg til å tru at det kan oppstå tilfeldig. Ei av lovene, javel. Ei av lovene kunne kanskje oppstått av seg sjølv (ikkje at eg trur det, altså, eg prøver berre å gå litt i møte) og denne regelmessige hendinga vart verande som ein del av naturen. Men får ein organisk liv, eller planetbaner og fusjonsprosessar ut av ei enkelt naturlov? Neppe. Ein må ha samarbeid, interaksjon, tilpassing, struktur, lovar og reglar og styring på eit plan hinsides mi fatteevne. Kroppen er det beste eksempelet på det. Det vert ikkje nokon velfungerande kropp ved ein einaste tilfeldig nerveimpuls. Maskineriet er så velfungerande og godt komponert, at det umogleg kan vere noko anna enn ein Gud bak, ein Gud som har plotta informasjon, bygd opp og sett alt i system.

Alt anna vert rett og slett for usannsynleg.

Så kan Dawkins og andre latterleggjere det å tru på Gud, og kalle det "trøyst" eller overtru. "Motbevise" Guds eksistens (Det er enkelt: Det er berre å seie at det ikkje finst noko metafysisk, så er den saka grei... hehe) Dei kan seie kva dei vil, det kan uansett ikkje rokke mi tru, mi naturvitskapleg baserte logiske tru, på at Gud finst. (Det kan heller ikkje rokke ved mi tru på den bibelske Gud, eller Jesus og hans frelse eller Den Heilage Ande, men den trua er basert meir på erfaring og kjennskap, enn på naturvitskapleg logikk)

Det som imidlertid er litt leit, er at mange av dei ateistiske evolusjonistane ved ordbruken sin stengjer ute dei fleste kristne frå debatten om naturhistoria. Både ved å bruke hersketeknikk, latterleggjering eller rett og slett ved å nekte kristne lærarar tilgong til høgskular og universitet (Ja, eg har faktisk høyrt om tilfeller av dette, utruleg nok)

Det er liksom ikkje heilt akseptert å stå i eit naturvitskapleg auditorium og hevde at det står ein intelligent Gud bak det heile. Men å hevde at ting kan bli til av seg sjølv, derimot...