Reklame for Levande Vatn

Tenk deg at du går i eit ørkenlandskap. Kor du enn snur deg, er det sand. Framfor deg, bak deg, til alle sider. Berre sand og atter sand. Og over deg er himmelen blå, og sola brenn på kroppen din. Det er 40 grader i lufta, du har ingen stad å finne skugge. Likevel, det verste av alt er tørsten. Halsen din er heilt tørr. Det er fleire timar sidan du smakte vatn sist, og du kjenner at mismotet og håpløysa held på å ta overhand. Likevel klarar du å slepe beina dine over ein sandtopp til. Og ein til. Og endå ein. Og DÅ! Då får du sjå ein oase i ørkensanden!  Tre som står og strekkjer seg mot himmelen, og nesten ropar mot deg: Her er det vatn! Her er det skugge! Kroppen din får ny energi ved synet. Krefter du ikkje ante at du hadde, dukkar opp og nærast let deg fly over ørkensanden.

Grunnen er enkel: Du har eit mål. Du veit at der er utfriing frå den pina du har vore i, berre litt lenger framme. Og til slutt kan du leggje deg på kne ved ein liten dam, og slokke tørsten. Du kan setje deg i skuggen av trea, og kjenne at kroppen endeleg får kvile og ny energi. Tenk så herleg!

Men no skal eg seie deg noko som er litt merkeleg. Ein del menneske, som går slik i ørkenen og manglar vatn og håp, dei nektar å tru at det dei ser er sant. Dei legg heller om kursen og styrer utanom oasen. Kanskje av frykt for at det skal vere ein illusjon, eit fata morgana. Kanskje veit dei ikkje at det er vatn og skugge der det er tre?

Dette er sjølvsagt eit bilde på noko anna. Eg skal forklare kva eg meiner etter at vi har sett litt på denne teikneserieruta:

Tenk kor lenge dei har måtte sitte der! Lite mat, steikande sol, berre fisk å ete og hav så langt ein kan sjå. I den eine retninga.  Hadde dei sett seg rundt, så hadde livet den siste tida vore heilt annleis. Men dei gløymte å sjå bak seg. Kanskje var dei så opptekne av å overleve, at dei gløymte det ut.

Mange menneske i dag lever med eit sakn inni seg. Kanskje er det redsel for døden. Kanskje er det einsemd, eller håplause. Kanskje ein føler at livet er meiningslaust, at ein ikkje har noko å leve for. Kanskje har ein lytta for mykje på folk som hevdar at livet er tilfeldig, og at etterpå kjem det ingenting.

Mange av desse har ein oase rett ved seg, men som dei unngår så godt dei kan. I staden set ein på skylappar, og prøver å karre seg gjennom livet så godt ein kan. Og oasen, den ligg på hylla og ropar:

Read me! Les meg! Støvlaget vert tjukkare ettersom åra går, men orda som vil møte ein viss ein opnar og les, er like levande no som før! Eg har alltid undra meg over vassflaskene på butikken, at dei er datostempla. Vatn som truleg har lege i grunnvatnet i mange, mange år. Og etter at det kjem på flaske, er det ikkje godt meir enn eit år eller to…  I Bibelen finn vi det levande vatnet, og tru meg: Det vil aldri gå ut på dato. Same kor lenge Bibelen har lege i ro, vil ordet, viss ein les det, vere like friskt og livgjevande endå.

Alt ein treng å gjere for å få tilgang til det levande vatnet, er…

… å opne Bibelen! Då vi gjekk i ørkenen i stad,  tørste og leie, og såg oasen i det fjerne, var alt vi måtte gjere for å få vatn… å gå dit! Vatnet var der, uavhengig av om vi kom eller ikkje. Men skulle vi få av det, måtte vi gå dit. Det var den einaste løysinga.

Det finst mange Biblar i Noreg. Dei fleste heimar har ein eller fleire liggjande eller ståande i bokhylla. Alt du treng gjere for å få del i ordet, er å opne boka og forsyne deg!

Det er nok mange som ikkje heilt ser poenget med akkurat det. Ein har det bra som ein har det. Ein treng ikkje hjelp av ein Gud som ein ikkje ein gong trur finst. Dei vel ein annan veg, utanom oasen. Og går dermed glipp av noko stort!

Det står i Bibelen, i Salme 34,9: “Smak og sjå at Herren er god!” 

Akkurat som trea i ein oase vitnar om at der er frisk vatn i nærleiken, vitnar Bibelen og Guds ord om at der er håp og frelse å få tak i for alle. Der er noko meir i livet, noko som det er verdt å stoppe opp for og sjå på. Smake på. Kjenne etter: Kva er dette for noko? Kva betyr det for meg?

Mange vil då få seg ei stor overrasking. Bibelen er som regel heilt annleis enn det dei som ikkje les den trur. Ein vil finne ut at Jesus er ikkje berre ein flanellograffigur frå søndagsskulen, eller ein bønneautomat som nokon ber til og trur at han gjer alt dei ber om, eller at Gud er uforsonleg og hard, og ute etter å spreie mest mogleg mismot og kjedelege dagar for føtene på tilhengjarane sine. Du vil oppdage at Gud er heilt annleis.

Du vil oppdage at Gud er god.

Du vil oppdage at Gud er glad i deg.

Du vil oppdage at Gud har skapt deg, og ser på deg som den mest verdifulle perla av dei alle. Faktisk samanliknar Gud seg sjølv med ein mann som oppdagar den flottaste perla av alle. Han spring av stad og sel alt han eig, tek med seg pengane til kjøpmannen og kan springe lukkeleg av stad som eigar av perla.

I Bibelen møter vi ein Gud som er villig til å ofre alt, til og med sitt eige liv, for å få komme nær deg, for å få vise deg nåde og gje deg meining i livet.

Det finst ein oase i ørkenen. Det finst fastland og menneske på den andre sida av den øde øya. Der finst ein Gud som gjerne vil vise deg sin kjærleik. Det er berre å opne opp boka, og lese kjærleiksbrevet frå Gud til deg. Ikkje la boka ligge og støve ned. Les den, og smak at Gud er god!

(Andakt eg heldt på bedehusbasar i Erfjord i kveld. Og viss nokon lurar på kva som var inspirasjonen til andakten, var det dette oppslaget i Dagen for ei veke sidan: