Nytt syn

I same stunda jubla han i Den Heilage Ande og sa: «Eg lovar deg, Far, Herre over himmel og jord, fordi du har løynt dette for vise og vituge, men openberra det for umyndige. Ja, Far, for dette var din gode vilje.

Luk 10, 21 
 

Kor det er

Sanneleg, sanneleg, eg seier dykk: Den som trur, har evig liv. (Joh 6, 47)

det er ikkje i svevet

det er ikkje i fallet

det er ikkje i distansen

eller djupet

det er ikkje i tredimensjonale linjer

eller i tida som renn i timeglaset

det er ikkje i mengda

heller ikkje i mangelen

det er ikkje i kysset

det er ikkje i slaget

det er ikkje på vegen

opp eller ned, fram eller tilbake

det er ikkje på kontoen din

det er ikkje i lomma, eller i auga

det er ikkje ein gong

i ditt eige hjarte, eller i din eigen tanke –

det ligg fast, som grunnfast

i noko utanfor alt dette

og du, du kan rette ut handa,

la det sildre gjennom livet ditt

om du vil

 

Dobbeltsyn

eg har to sett auge,

to sett tankar:

eitt som filtrerar lyset

etter dei elektromagnetiske lovene

eitt som filtrerar verda

gjennom ord som ikkje er mine

to auge, som ikkje overlappar

men ser alt som frå ulike dimensjonar –

tankane svevar i sine eigne baner,

er bundne til verda – som ved gravitasjon

og så er det dei andre, dei framande

som er mine på eit sterkare plan:

dei som bryt med alt som er mitt,

og krev sanning, krev nåde, krev truskap

krev å få fargeleggje verda

med godleik frå Guds eige hjarte –

Då vil eg be Far min, og han skal gje dykk ein annan talsmann, og han skal vera hos dykk alltid: Sanningsanden, som verda ikkje kan ta imot. For verda ser han ikkje og kjenner han ikkje. Men de kjenner han, for han bur hos dykk og skal vera i dykk.
Joh 14, 16-17 

 

Likevektslova

det er samanhengen eg held fram,

den usvikelege logikken;

at det som renn inn

er det same som kjem ut -

at det du fyller oppi glaset

er det du får å drikke,

at orda du puttar i øyret

seinare kjem ut frå munnen

at det gode du gjer i verda

er det du har fylt i hjartet  –

Joh 7, 37-38: Siste dagen i høgtida, den store festdagen, stod Jesus fram og ropa: «Den som tørstar, skal koma til meg og drikka. Den som trur på meg, frå hans indre skal det, som Skrifta seier, renna elvar med levande vatn.»

Grensekryssar

eg vaklar, eg snublar

i den tynne lina

mellom lys og skugge;

den sylskarpe eggen

som krev mitt hjarte

til rekneskap

var eg heil

var eg tru i mine tankar

var orda rettferdig balansert

i sanninga –

eg snublar vidare

gjer mitt beste for å falle

på den riktige sida



(Joh 3, 19-21: Og dette er dommen: Lyset er kome til verda, og menneska elska mørkret meir enn lyset, for gjerningane deira var vonde. For den som gjer det vonde, hatar lyset og kjem ikkje til lyset, så gjerningane hans ikkje skal koma opp i dagen. Men den som følgjer sanninga, kjem til lyset, så det skal bli klårt at gjerningane hans er gjorde i Gud.»)

Det står eit namn

det kviskrar eit namn

gjennom skogen

av namnlause tre,

det kviskrar ei stille skjelving

i vindstille lauv

det går eit namn

som vidopne auge tek inn,

eit stille gisp

og hjartebank

- det går eit rykte

om galgar som brenn

det ropar eit namn

i den døyande skogen

med urgamle sakn,

det skrik i redsle, det skrik i glede

for det gamle, for det nye

det står eit namn

som urokkeleg fjell

- det kan bli ditt

seier røysta, sakleg

over alle emosjonar,

no er det realitetar det gjeld –

(Luk 24, 46-48: og han sa til dei: «Slik står det skrive: Messias skal lida og stå opp frå dei døde tredje dagen, og i hans namn skal omvending og tilgjeving for syndene forkynnast for alle folkeslag; de skal byrja i Jerusalem. De er vitne om dette.)