Møllaren Huttunen er ikkje heilt som dei andre i bygda. Han vert kalla for gal, og også han sjølv innser at mykje av det han held på med ikkje er heilt A4. Av dei særaste eigenskapane er den djupe trongen til å ule som ein ulv når ting går imot. Til slutt får bygdefolket nok, og krev at han vert sperra inne på sinnssjukehus. Dermed er krigen mellom Huttunen og bygdefolka igong.
Innimellom all galskapen, er der også ein kjerne av alvor under det heile. For kven kan gje folk (og myndigheiter) rett til å bestemme over andre menneske sine liv og fridom? Møllaren var ein tvers gjennom ærleg fyr, og hadde dei fått latt han vere i fred, er det ingenting som tydar på at han hadde gjort noko mot nokon. Måten han vert behandla på er rimeleg provoserande å lese.
Paasilinna er ein god historieforteljar, og det er lett å la seg rive med og engasjere seg i dei ulike hendingane. Og som tidlegare nemnt: Også i denne boka er det eit flott persongalleri. Menneska vert framstilt med varme - også dei meir problematiske sidene ved menneskelivet vert behandla med kjærleik. Dermed vert ein litt glad i dei ulike personane, til og med dei som er mest irriterande...
