Gjetarguten #11: Nærvær

stilla i stallen

og stjerner som blinkar

med sitt kalde fråvær

millionar av kilometer borte

det er noko fjernt over nattehimmelen

eit pust frå så langt borte

at ingen menneske nokon gong

kan vite for sikkert kor det kjem frå

og Gud, i våre tankar

ein metafor blant andre metaforar

taus og stille, som stein eller luft

eller for den del universet sjølv

så går vi inn i stilla

kryssar dørstokken til stallen og ser

dette barnet frå englesongen sove

i salig ro midt i høyet

rommet er fylt av ei stille

og stilla er fylt av eit sus –

det er visst mitt eige hjarte

varmen i blodet som bankar

for vissa er stor som eit fjell

men tanken for vill til å gripe;

er det ikkje Gud sjølv eg møter,

eit nærvær av kjærleik i mørket?