Gjetarguten #15: Ei forandra verd

eg tek inn den kjende atmosfæren

gjennom nasa, auga, øyra, hud;

dette er mi verd,

staden eg kallar heime

likevel er noko annleis denne natta,

noko med lufta i rommet

eller lyset som fell frå lampene

eller lydane frå dyra – er ikkje lydane forandra?

er ikkje lyset liksom skarpare, eit anna skin

som om fargetonane er reinare, lysare?

og lufta er fylt av nye dufter, som eit pust

frå sommarlege blomsterenger?

eg ser mot krubba, ser det vesle barnet i høyet

kjenner eg vil borttil, ta vekk kvistar, skarpe kantar

- er det ikkje ein tornekvist der under hovudet?

men eg held att, kjenner age for denne scena

for rommet er ikkje som før, verda er forandra;

eg vil aldri kunne gå inn i dette rommet

utan å tenkje tanken, sjå for meg dette bildet

som no ligg gøymt – som ein skatt i hjartet