orda kjem med vinden
er
stille, kviskrande lydar
nesten
borte før dei er høyrde
men
eg fangar dei opp
og
eg grublar på desse bølgjene
med
eit innhald eg ikkje fattar;
det
er så mange vandringsmenn,
men
ingen som han
det
er så mange lærarar
men
ingen med slikt mynde
det
er så mange lækjarar
men
ingen som gjer det slik
det
er så mange tømrarar
men
er han berre ein i straumen,
ein
blant mange av dei ein møter
ein
blom som vil visne når hausten kjem
eller
er han verkeleg annleis
slik
orda nynnar, kviskrar i vinden
slik
dei grublande tankane trur –
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar