Tre vismenn, ein stall og ei stjerne #10

her finn eg mitt gull

seier ein

og bøyer seg mot støvet

skrapar saman klumpar av sand og jord og stein,

legg det opp i skrinet

og låser det att

det er jord, seier dei hine

og rister forsiktig på hovudet,

nektar å tru det dei ser;

du kan ikkje gi bort dette,

eit skrin fylt med sand

til ein konge –

men det lune blikket, eit vitande auge

ser gjennom raske luftmolekyl

det som skjular seg under overflata

det er målingar og utrekningar, undersøkingar

og vegingar – kunnskap i bøker og kunnskap

i hovudet. og det er støv, alt i hop

skapt som atom, sett saman og bygd opp

og for den som kan lage dette

er sand like verdifullt som gull –

difor – her finn eg mitt gull

det er dette eg har å gi;

ein kropp skapt av molda – eit lån frå ein konge

og eg –

eg gir alt attende; altså meg sjølv

som ein tenar for denne store